ภาพนี้ผมถ่ายนอกห้องทำงานที่โรงพักเวียงป่าเป้าเมื่อเวลาราวๆ หกโมงครึ่งของวันนี้ ช่วงนั้นพระอาทิตย์กำลังจะลับทิวเขาซึ่งใกล้ถึงเวลาย่ำคืนสายัณห์ผลัดเปลี่ยนจากกลางวันให้เป็นกลางคืนตามวัฏจักรของธรรมชาติที่หามีใครห้ามหรือระงับยับยั้งไม่ให้เป็นเช่นนั้นได้ไม่
พูดถึงเรื่องนี้แล้วนึกถึงชีวิตของคนเราที่มีขึ้นมีลง มีทุกข์มีสุข มีหัวเราะร้องไห้กันทุกคนแล้วแต่ว่าคนนั้นจะมีสิ่งไหนระหว่างสองสิ่งตรงข้ามมากกว่ากันเท่านั้น คงไม่มีใครปฏิเสธว่าชีวิตของตัวเองไม่เคยหัวเราะ ไม่เคยร้องไห้ ไม่เคยทุกข์ ไม่เคยสุขเลย ทุกคนล้วนพบเจอสิ่งเหล่้านี้มาทั้งนั้นมากบ้างน้อยบ้างตามสภาพ ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น เป็นเรื่องธรรมดาของปุถุชนทั่วไปเพียงแต่ใครจะทำอย่างไรเมื่อต้องพบเจอกับสิ่งที่เกิดขึ้นเท่านั้น
ภาพนี้ผมถ่ายนอกห้องทำงานที่โรงพักเวียงป่าเป้าเมื่อเวลาราวๆ หกโมงครึ่งของวันนี้ ช่วงนั้นพระอาทิตย์กำลังจะลับทิวเขาซึ่งใกล้ถึงเวลาย่ำคืนสายัณห์ผลัดเปลี่ยนจากกลางวันให้เป็นกลางคืนตามวัฏจักรของธรรมชาติที่หามีใครห้ามหรือระงับยับยั้งไม่ให้เป็นเช่นนั้นได้ไม่
พูดถึงเรื่องนี้แล้วนึกถึงชีวิตของคนเราที่มีขึ้นมีลง มีทุกข์มีสุข มีหัวเราะร้องไห้กันทุกคนแล้วแต่ว่าคนนั้นจะมีสิ่งไหนระหว่างสองสิ่งตรงข้ามมากกว่ากันเท่านั้น คงไม่มีใครปฏิเสธว่าชีวิตของตัวเองไม่เคยหัวเราะ ไม่เคยร้องไห้ ไม่เคยทุกข์ ไม่เคยสุขเลย ทุกคนล้วนพบเจอสิ่งเหล่้านี้มาทั้งนั้นมากบ้างน้อยบ้างตามสภาพ ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น เป็นเรื่องธรรมดาของปุถุชนทั่วไปเพียงแต่ใครจะทำอย่างไรเมื่อต้องพบเจอกับสิ่งที่เกิดขึ้นเท่านั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น