คนเก่งภาษาไทย (๒๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕)

ก่อนเที่ยงวันวันหนึ่งช่วงที่ผมอยู่บ้าน เพื่อนซิ้ของผมโทรไปหาถามว่าอยู่ไหน กินข้าวกลางวันหรือยัง ถ้ายังให้ไปหาหน่อยจะเลี้ยง ผมตอบไปว่ายังไม่ได้กิน กำลังหิวพอดี ได้เลยจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ แล้วเพื่อนอยู่ไหนล่ะ เพื่อนคนนั้นบอกว่าอยู่ที่ร้านท่องหน้าวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี พะเยา รู้จักไหม ผมตอบว่ารู้จักวิทยาลัยพยาบาลเนี่ยเพราะอยู่ใกล้บ้านราวกิโลครึ่ง ส่วนร้านท่องไม่เคยได้ยิน แต่ไม่เป็นไรให้เพื่อนคอยอยู่ที่ร้านท่องนั่นแหละ ไปถึงแล้วจะเดินหาหรือไม่ก็ถามคนแถวนั้นดู ว่าแล้วก็ขับรถออกไปใช้เวลาไม่เกิน ๓-๔ นาทีก็ถึงบริเวณหน้าวิทยาลัย

เมื่อถึงหน้าวิทยาลัยจอดรถเสร็จ ผมมองหาร้านท่องที่เพื่อนบอก แถวนั้นมีร้านอาหารหลายร้าน ส่วนใหญ่ลูกค้ากำลังเข้าเพราะอยู่ในช่วงเที่ยงวันพอดี มองไปมองมา หาไปหามาตั้งนานสองนานไม่เห็นว่าจะมีร้านท่องที่เพื่อนบอกซักร้าน ถามใครแถวนั้นไม่มีใครรู้จัก กะจะโทรถามเพื่อนอีกครั้งว่าอยู่ตรงไหนกันแน่ แต่ยังไม่ทันกดโทรศัพท์เพื่อนก็เดินออกมาจากร้านๆ หนึ่งซึ่งผมยืนดูป้ายชื่อหน้าร้านอยู่พอดี

“เฮ้ย ไอ้พจน์ ไหนว่าบ้านอยู่ใกล้ๆ แถวนี้แล้วทำไมตั้งนานถึงมาถึงวะ มัวเถลไถลทำอะไรอยู่ หิวจนจะตายแล้วนะโว้ย” เพื่อนคนนั้นพอเจอผมก็โวยวายขึ้นมาเลยทีเดียว

“ไม่ได้เถลไถลโว้ย” ผมตอบสวนทันที “พอลื้อบอกปั๊บอั๊วก็ออกบ้านมาปุ๊บเพราะอั๊วก็หิวจนจะตายเหมือนกัน แต่ไอ้ร้านท่องที่ลื้อว่ามันไม่มี ถามใครก็ไม่มีใครรู้”

“แหม แค่นี้ก็ไม่รู้” เพื่อนสวนผมมาบ้าง “แล้วยังเคยมีหน้ามาคุยว่าสุพจน์มัจฉาเก่งภาษาไทย ร้านเขาก็เขียนป้ายบอกชื่ออยู่ทนโท่ลื้อยังอ่านไม่ออกอีก นี่ไง ร้านท่องที่อั๊วว่า” เพื่อนพูดพร้อมชี้ไปที่ป้ายหน้าร้าน

“เฮ้ย ร้านท่องซะที่ไหนวะเพื่อน อย่ามาหลอกคนเก่งภาษาไทยอย่างอั๊วเสียให้ยากเลย” ผมพูดตอบ “นี่มันชื่อร้านทองเอกโว้ย”

“นี่แหละร้านท่อง” เพื่อนพูดสวนกลับ

“ท่องบรรพบุรุษบิดาบรรพบุรุษมารดาลื้อน่ะซิ่” ผมพูดกับเพื่อนด้วยถ้อยคำสุภาพที่สุดเท่าที่จะคิดได้ในขณะนั้น (ฮา)

“ท่องซิ่วะไอ้คนเก่งภาษาไทย” เพื่อนตอบพร้อมมองหน้าผมแบบเยาะเย้ยก่อนจะพูดว่า “เอ้า ไอ้คนเก่งภาษาไทยฟังนะนี่แหละร้านท่อง อั๊วจะสะกดให้ลื้อฟัง ..ทอ-ออ-ทอ , ทอ-งอ-ทอง , ทอง-เอก=ท่อง จำไว้จนตายเลยนะไอ้คนเก่งภาษาไทย...."