โรตีสายไหม (๑๖ ธันวาคม ๒๕๕๕)

ลูกน้องผมคนหนึ่งมักจะมาทำงานสายเป็นประจำ เอาเป็นว่าเวลาตรวจจำนวนถ้าเขาคนนี้มาแล้วไม่ต้องตรวจคนอื่นอีก “ครบ” ว่างั้นเถอะ ครั้นจะว่าจะดุจะด่าเขาก็กระไรอยู่ คนเรามันโตๆ กันแล้ว ผมจึงหาวิธีการให้เขาได้คิดซึ่งก็ได้ผล จริงๆ ไม่ได้โม้ เรื่องของเรื่องก็คือวันหนึ่งลูกน้องคนนั้นมาถึงที่ทำงานเวลาปกติของเขา “เก้าโมงกว่าๆ” เมื่อมาถึงลูกน้องเห็นผมก็ทำหน้าตาปุเลี่ยนๆ (ทุกวันก็แบบนี้แหละ) ผมก็ยื่นของอย่างหนึ่งที่เห็นในภาพประกอบให้

“นายครับ นายชอบกินของหวานแบบนี้หรือครับ  แหม แล้วก็ไม่บอก ผมจะได้ซื้อมาฝาก” เอ้อ ว่าไปนั่น

“น้อง ของหวานน่ะผมไม่ชอบหรอก กินไปแล้วอ้วน เดี๋ยวหุ่นไม่ดี” ผมตอบ

“เอ้อ แล้วนายเอามาทำไม่ล่ะครับ หรือจะเอามาให้ผม ขอบคุณครับนาย ขอบคุณแต๊ๆ” เขาตอบ

“ไม่ได้เอามาให้ แต่จะเอามาถามชื่อของหวานน่ะ” ผมสวนกลับ “รู้ไหม ของหวานที่ให้ดูนี้ชื่ออะไร”

“เอ้อ....” ลูกน้องอึกอักไปนิดหนึ่งก่อนจะตอบว่า “โรตีสายไหมครับนาย”

“เก่งนะเราเนี่ย สุดยอด” ผมแกล้งชม “แต่รู้ไหมว่าทำไมผมต้องเอามาให้”

“แฮ่ะๆๆๆๆ” ลูกน้องตอบหน้าเจื่อนๆ ก่อนจะพูดประโยคสุดท้ายว่า  “ครับนาย สายครับ สายจริงๆ ทุกวันผมก็มาสายแบบนี้ แต่ผมขอสัญญากับนายว่าต่อไปผมจะไม่มาทำงานสายอีกแล้วครับ นายจะได้ไม่ต้องเอาโรตีมาถามผมว่าผมมาทำงานสายไหม?”

หลังจากวันนั้นลูกน้องคนนั้นเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย มาทำงานเช้ากว่าเพื่อนพร้อมทั้งเอา "ดอกโสน" มาให้ผมทุกครั้ง เพราะดอกโสน "บานเช้า" ครับพี่น้อง