“ผู้หมวดขา” เธอนั่งบนเก้าอี้ซึ่งแทบจะหักไปเพราะน้ำหนักราว ๒๐๐ โลของเธอในทันทีทันใดแล้วพูดกับผม “เนี่ยะ ใบปลิวแบบนี้มันเข้าข่ายหมิ่นประมาทดะ-เอี๊ยน (ก็เดี๊ยนนั่นแหละ) ไหมเคอะ” แล้วยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ผมดู
“เรียน พ่อแม่พี่น้องทุกคน...โปรดอย่าไว้เนื้อเชื่อใจยัย...(ระบุชื่อและนามสกุลจริงของคุณป้าคนนี้) โดยเด็ดขาด เพราะว่า...(เนื้อความต่อไปนี้เป็นเรื่องการด่าว่าคุณป้าอย่างสาดเสียเทเสีย ผมจึงขออนุญาตเซ็นเซอร์ครับ) แม้ว่ายัย...จะรูปร่างหน้าตาสะสวย ผิวขาว จมูกโด่ง คอกลม ผมยาว หุ่นดี เอวบางร่างน้อยปานนางงามจักรวาลก็ตาม....จากผู้หวังดี”
“เอ้อ เท่าที่ผมอ่านดูน่ะมันเข้าข่ายหมิ่นประมาทคุณป้าชัดเจนเลย” ผมตอบ “แล้วคุณป้าจะเอาเรื่องไหมครับ เดี๋ยวผมจัดการให้”
“ไม่หรอกเค่อะผู้หมวด” คุณป้าพูดเสียงอ่อนหวานนิ่มนวล “ดะ-เอี๊ยนไม่เอาเรื่องหรอกเค่อะ แหม คนรูปร่างหน้าตาสะสวย ผิวขาว จมูกโด่ง คอกลม ผมยาว หุ่นดี เอวบางร่างน้อยปานนางงามจักรวาลอย่างดะ-เอี๊ยนไม่ถือสา ดะ-เอี๊ยนให้อภัยทุกคนเค่อะ ไปล่ะนะผู้หมวดสุดหล่อ บ๊ายบาย”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น