คนร่ะยองเค้าคุยกัน : "สำม่ะร่ด" (๒๑ พฤษภาคม ๒๕๕๗)

ปู่ : เอ้ออีหนู เย็นนี่เอาอ้ะไรมาแบ่งให้ปู่ก๊ะย่ากินน่ะ แลน่าอร่อย
หลาน : เพาะก๊ะแมะเค้าให้แช้นเอาแกงกุ้งใส่สำม่ะร่ดมาให้จ้ะ
ย่า : เจริญๆ หนะอีหนู
........................

“สำม่ะร่ด” ศัพท์เสียงสำเนียงร่ะยองก็คือ “สับปะรด” ครับพี่น้อง โดยคำร่ะยองเราจำนวนมากก็จะพูดเหมือนๆ หรือคล้ายกับภาษาภาคกลางนั่นแหละเพียงแต่ใช้สำเนียงทางบ้านเรา ยกเว้นบางคำที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง เช่น “กะหลุก” ซึ่งหมายถึงหลุมเล็กๆ บนท้องถนนหรือในท้องไร่ปลายนา แบบนี้เป็นต้น

สำหรับการออกเสียงของคนร่ะยองเรานั้นหากเทียบกับภาษาภาคกลางแล้วส่วนใหญ่จะประมาณนี้ (เน้น : ส่วนใหญ่นะครับไม่ใช่ทั้งหมด)

เสียงสามัญ,เสียงเอก เหมือนภาคกลาง
เสียงโท ออกเสียงเป็นเสียงเอก
เสียงตรี ออกเสียงเป็นเสียงโท
เสียงจัตวา ออกเสียงสูงกว่าภาคกลางเล็กน้อย

ชักตัวอย่าง.....
คนร่ะยอง น่ารั่ก กว่าเขาเช่ด
แกงไก่ใส่ ม่ะเขือเม่ด ก็กินได้
พริ่กน่ำปลา ของท่ะเล ถมเถไป
คนร่ะยอง นั่นเอาได้ ทุ่กคนเลย 

จากสุพจน์ มัจฉา ลูกเพาะเหียน แมะเผือน มัจฉา คนบ้านพังราดไทย หมู่ ๔ ตำบลพังราด อำเภอแกลง จั่งหวัดร่ะยอง

นี่ครับ "สำม่ะร่ด"