ณ โรงสีทิ่ดมงบ้านพังราดไทยช่วงบ่ายแก่ๆ วันหนึ่ง
ทิ่ดมง : ว่างา (ว่าไงล่ะ) ทิ่ดสมพงษ์คนกรุงเทพ วันนี่แบกกระสอบอีเต้ (กระสอบป่าน) มาซ้าลูกหญ่าย(ใหญ่)เชีย จ้ะมาสีข้าวเรอ (เหรอ)
ทิดสมพงษ์คนกรุงเทพ : เปล่า(อ๋อ) , แช้นว่าจ้ะเอาข้าวแข็งมาสีซ้าหน่อยน่ะพี่ทิ่ดมง ที่บ้านข้าวสารมันใกล้จ้ะหมดแล่ว
ทิ่ดมง : อ้ะ ทิ่ดสมพงษ์ แหม่ จากคนกรุงเทพมาอยู่พังราดได้แค่ 5-6 เดือน เดี๋ยวนี่พู่ดร่ะยองชั่ดแล่วเกี๊ย เอาได้ๆ
ทิ่ดสมพงษ์ฯ : ต่อไปไม่ต้องเรียกแช้นว่า “ทิดสมพงษ์คนกรุงเทพ” เหาะ(หรอก) เรียก “ทิ่ดสมพงษ์คนพังราด” ดีกว่า เห็นแม้ (เห็นไหมล่ะ) ทิ่ดสมพงษ์คนพังราดพู่ดร่ะยองชั่ดแล่วเกี๊ย ไม่ใช่พูดเหน่อแบบกรุงเทพเหมือนเหมื่อก่อน
พี่ทิ่ดมง+ทิ่ดสมพงษ์คนพังราด : เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ข้าวแข็ง” ศัพท์เสียงสำเนียงร่ะยองก็คือ “ข้าวเจ้า” ครับพี่น้องที่รักส่วนข้าวเหนียวคนร่ะยองก็เรียก “ข้าวเหนียว” เหมือนกับที่อื่นๆ
จากสุพจน์ มัจฉา ลูกเพาะเหียน แมะเผือน มัจฉา คนบ้านพังราดไทย หมู่ ๔ ตำบลพังราด อำเภอแกลง จังหวัดร่ะยอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น