ลากิจ (๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๗)

ในวันนี้ ลากิจ เสียหนึ่งวัน                     เพื่อไปหา หมอฟัน ทันตแพทย์
หูไม่ดี ตาไม่ดี มีร้อยแปด                     แต่น่ารัก สะแม้ดแต๊ด นั้นยังดี
ทั้งถอน-อุด ขูดหินปูน ทำมันหมด         อ๊าสุพจน์ มัจฉา แก่หรานี่
หูไม่ดี ตาไม่ดี ฟันไม่ดี                         สามอย่างนี่ รวมอยู่ที่ ฉันคนเดียว (อั๊ยยะ)

ควันหลงหน้าห้องทันตกรรมเมื่อเช้านี้

“อ้ายๆ (พี่ๆ) คนเฒ่า(สูงอายุ) อย่างหมู่เฮาก็จะอี๊เนาะ เขี้ยว (ฟัน) มันก็ลุดก็หล่อน (ก็หลุดก็ร่วง) ไปตามวัย ของอ้ายน่ะยังดีหนาตี้(ที่)เขี้ยวยังเหลือเต็มปาก ส่วนผมน่ะก้ะ(น่ะซิ่) ปอบ่เหลือ(แทบไม่เหลือ) เหอออออ” คนเฒ่าคนหนึ่งซึ่งดูยังไง้ยังไงก็ต้องอายุมากกว่า ๗๐ (อ่านว่า: เจ็ดสิบหรือ Seventy) พูดกับผม .... อั๊ยยยะ

กำเดียวเต๊อะ หลังหาย สบายนะ
ที่เห็นน่ะ จะกิน ซะให้เข็ด
แต่ตอนนี้ ต้องกิน ยาเม็ดเม็ด
และข้าวต้ม ปรุงเสร็จ ก่อนสองวัน

หมอเปิ้นห้ามน่ะครับบอกว่าอ้ายต้องรอให้ฟันที่ถอนหายดีแผลเข้าที่เข้าทาง ก่อนถึงค่อยกิน อ้ะ เราเป็นคนเชื่อหมออยู่แล้วสบายมากครับหมอ มะต้องห่วง ๕๕๕

นอนก่อนนะ ฟันน่ะ เริ่มออกฤทธิ์            แหมมันเสียว จี๊ดจี๊ด เลยแหละครับ
คงดีขึ้น ยามเรา นั้นนอนหลับ                ราตรีสวัสดิ์ ขอรับ หลับละนะ