หนาวจริงหนาวจัง (๒๐ ธันวาคม ๒๕๕๗)

หนาวจริงหนาวจัง หนาวได้ทั้งวัน
หนาวจนตัวสั่น เลยนะวันนี้
หนาวทั่วทุกด้าน หย่อมย่านที่มี
เลยครับน้องพี่ วันนี้แสนหนาว
เก็บไม้เก็บฟืน ดาษดื่นในสวน
หลังจบครบถ้วน ก็ชวนกันเผา
อัคคีส่องแสง สีแดงแวววาว
ช่วยให้ความหนาว บรรเทาเบาลง

ช่วงหน้าหนาว นึกถึงเรา เมื่อคราวเด็ก
ตัวยังเล็ก อยู่บ้าน กะเพาะแมะ
ไม่เคยห่วง กังวล เอาเลยแหละ
ฟางข้างบ้าน เยอะแยะ มาก่อฝิง (ผิง)
ไออุ่นจาก กองฟาง แทบย่างตัว
ลุกท่วมหู ท่วมหัว ไม่เกรงกริ่ง
เพาะกะแมะ นี่แหละ แกจริงจริง
ทั้งเดินวิ่ง หอบฟาง มาใส่เติม
ตกกลางคืน หนาวเหน็บ เจ็บกระดูก
ใช่นอนฟูก แต่นอนเพิง ที่ต่อเสริม
เอาจากฟาง นุ่มหนา มาแต่งเติม
ความอุ่นเพิ่ม ความหนาวคลาย สบายตัว
มาบัดนี้ ท้องทุ่ง แทบไม่เห็น
เจ้ากองฟาง ที่ร่มเย็น อุ่นหูหัว
การทำนา แทบหดหาย ตายตามตัว
คนรุ่นชั่ว ปู่ย่า รุ่นตายาย
เพิงพักคลาย ความหนาว เจ้าก็หมด
ก่อกองฟาง เพื่อลด ความหนาวหาย
อีกไม่นาน คงไม่มี อยู่ที่ใด
หาดูได้ เพียงแต่ใน พิพิธภัณฑ์

ภาพนี้ผมก๊ะพี่หงั่น หวานเสนาะ ซึ่งเป็นพี่เขยช่วยกันหอบกองฟางหน้าบ้านแมะ มัจฉา ที่บ้านพังราดไทย หมู่ ๔ ตำบลพังราด อำเภอแกลง จังหวัดร่ะยอง เพื่อจะเอามาก่อไฟ"ฝิง" (ผิง:คนร่ะยองเรียก "ฝิง") กันในวันที่ ๑๘ ธันวาคม ๒๕๕๔ ซึ่งวันช่วงที่ผมและญาติๆ เดินทางไปร่วมทำบุญอุทิศส่วนกุศลครบรอบวันเสียชีวิตเพาะเหียน มัจฉาครับ สนุกมากกกก

ได้เวลา กล่าวคำว่า “ราตรีสวัสดิ์”            กับพี่น้อง ทุกจังหวัด และทุกที่
ขอทุกท่าน จงนอนหลับ และฝันดี          แล้วพบกัน วันพรุ่งนี้ อีกทีเอย

เด็กคนนี่คา (ใครน่ะ) แหม่ แลน่าสมเพด(สงสาร)เหลือเกิน เนี่ยะ นอนวั่ด(วัด)ด้วยหงะ