ความทรงจำครั้งยังเยาว์ : เคาะกะลาไล่ราหู (๕ เมษายน ๒๕๕๘)

ช่วงที่เราเป็นเด็กนั้นคนรุ่นปู่ย่า พ่อแก่แม่คุณ (ตายาย) รวมถึงรุ่นทวดบางคนด้วยยังมีชีวิตอยู่ซึ่งคนรุ่นนี้ส่วนใหญ่มักมีความเชื่อ ที่ได้รับถ่ายทอดมาจากคนรุ่นเก่าๆ อย่างชนิดฝังหัวซึมลึกไปในจิตใจไม่ว่าคนรุ่นใหม่ๆ อย่างพวกเราจะบอกจะอธิบายอย่างไรท่านก็ไม่ฟัง ดีไม่ดีพาลโกรธเอาให้ด้วยท่านยังคงดำรงความเชื่อของท่านแบบนั้นจวบสิ้นลม เรื่องราหูอมจันทร์ก็เช่นกัน
สมัยนั้นแทบไม่มีใครรู้มาก่อนว่าจะเกิดราหูอมจันทร์วันไหน เวลาเท่าไร รู้เพียงว่าจะ เกิดในวันจันทร์เต็มดวงเท่านั้น เมื่อมีราหูอมจันทร์ไม่ว่าจะดึกดื่นค่อนคืน หัวค่ำหรือเวลาไหนก็ตามคนโต(ผู้ใหญ่) จะตะโกนบอกเด็กๆ ให้ไปเอากะโหลกกะลา,ไม้หรือสิ่งที่จะหาได้มาช่วยกันเคาะตามที่ต่างๆ ที่ทำให้เกิดเสียงดัง เคาะไปปากก็ตะโกนไล่ราหูให้ออกไปเป็นที่ครื้นเครงสนุกสนานของเด็กๆ แต่อยู่ในความเครียดของคนโตเพราะกลัวราหูกินจันทร์ บ้างก็เคาะกับฝาบ้าน บ้างก็เคาะกับโอ่งน้ำ บ้างก็เคาะกับต้นไม้ด้วยเชื่อว่าจะทำให้ผลไม้ติดดอดออกผลดี

ราหูมาเมื่อใดเด็กๆ สนุกสนานครื้นเครงแต่ไม่มีใครกล้าพูดว่าให้มาอีกๆ เพราะกลัวคนโตเอาหวายตีตูด

เมื่อคืนนี้ เหนื่อยมาก ลำบากจ้า
เพราะต้องเคาะ กะลา ไล่ราหู
ให้ออกไป จากจันทร์ นานพอดู
รู้กันอยู่ เหียอู๊ดนี้ มีน้ำใจ
ถ้าไม่เคาะ ละก็ เป็นได้เรื่อง
เจ้าราหู กินเมือง เดี๋ยวเรื่องใหญ่
หลังราหู เผ่นหนี ก็ดีใจ
มีจันทร์ไว้ คู่เรา ตราบเท่านาน