ย่อยอาหารกลางวัน (๑๑ มิถุนายน ๒๕๕๘)

มีนายเก่าผมคนหนึ่งซึ่งตอนนี้ท่านเกษียณไปแล้ว นายคนนี้พวกเรา(แอบ)ให้ฉายาว่า “เสือยิ้มยาก” เพราะร้อยวันพันปีไม่เคยยิ้มกับใคร แต่ก็ไม่ใช่ว่าท่านดุหรอกนะคือหน้าท่านเป็นแบบนั้นเองไม่ว่าใครจะพูดเรื่องโจ๊กๆ ขำๆ ให้ฟังยังไงหน้าก็ “เสือยิ้มยาก” อยู่นั่นแหละ

วันหนึ่งพี่ๆ นายตำรวจหลายคนพูดกับผมว่า “เฮ้ยพจน์ ถ้าพจน์แน่จริงลองหาวิธีทำให้นายเขาหัวเราะหน่อยซิ ถ้าทำได้เย็นนี้จะพาไปเลี้ยง” อ้ะอ๊า ของแบบนี้หวานหมูพจน์เขาล่ะ แหม่ จะไปยากไยพจน์ก็แค่ทำทีเอางานไปเสนอนายแกในห้องโดยวางสีหน้าท่าทางเรียบเฉย ไม่มีการยิ้มการหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเหมือนที่เคยเป็นมาจนทุกคนรู้เขารู้กันหมดทั้งบาง พี่น้องเชื่อไหมพอนายคนที่ว่าน่ะเห็นมาดท่าทางผมเปลี่ยนไปแบบนั้นท่านหัวเราะออกมาเต็มปากเลยพร้อมกะพูดว่า “ฮ่ะๆๆๆ ไอ้พจน์ แหม วันนี้เอ็งทำท่าทำทางเคร่งขรึมแบบนี้พี่เห็นแล้วมันตลกว่ะ ฮ่ะๆๆๆๆ”
ตกลงเย็นนั้นพวกพี่ๆ ที่ลองภูมิผมต้องพาผมไปเลี้ยงตามสัญญา