คืนนี้ตั้งแต่เวลาประมาณ ๑๙.๓๐ น.ผมเดินมาทำงานที่โรงพักแม่จริมตามปกติซึ่งก็อย่างที่โปรยหัวเรื่องไว้นั่นแหละครับว่างานการน่ะที่นี่ไม่มีอะไรให้ทำหรอก ยิ่งเป็นเวลากลางค่ำกลางคืนแบบนี้ด้วยแล้วยิ่งไปกันใหญ่ แต่ครั้นจะให้อยู่ที่บ้านก็ไม่ได้อะไร นั่งๆ นอนๆ สู้มาอยู่โรงพักสักแป๊บสักประเดี๋ยวประด๋าวเสียยังดีกว่าเผื่อมีเหตุเภทภัยอะไรเกิดขึ้นระหว่างนี้เราในฐานะผู้บังคับบัญชาก็สามารถสั่งการได้ทันท่วงที
อยู่แม่จริมหรือโรงพักไหนก็เถอะที่มีสภาพคล้ายๆ กันนี้ต่อให้ขยันขยันแข็งเพียงใดก็ตามก็ยากที่ใครจะเห็นหรือชายสายตามาเมียงมองเพราะสภาพของพื้นที่แทบไม่มีงานอะไรที่จะใช้เป็นตัวโชว์เหมือนโรงพักใหญ่ๆ เขาได้เลย ยาเสพติดเรอะเราก็ไม่มี หรือมีก็นานๆ ที ส่วนใหญ่จะเป็นพวกเสพ คดีอื่นๆ ก็เช่นเดียวกันก็เลยเหมือนกับว่าวันๆ โรงพักแบบนี้ไม่มีผลงานอะไรเอาเสียเลย
อีกอย่างหนึ่งครั้นจะไปหานงหานาย ไปให้ท่านเห็นหน้าเห็นตาเหมือนกับที่ตำรวจ (ส่วนหนึ่ง) เขาชอบทำกันการอยู่โรงพักชายขอบ กันดาร ไกลปืนเที่ยงแบบนี้ก็ลำบาก จะไปแต่ละทีก็ใช้เวลาและค่าใช้จ่ายมาก ครั้นคิดอยากจะไปหาก็ไม่รู้จะพูดกับนายว่ายังไง ถ้านายเขาถามเรื่องผลงานและเราบอกตามความเป็นจริงนายคนที่ท่านเข้าใจก็ไม่มีปัญหา แต่นายบางท่านที่ชอบเอาโรงพักใหญ่ๆ ที่มีผลงานออกมาตลอดเพราะสภาพพื้นที่เป็นแบบนั้นมาเปรียบเทียบเราก็คงได้แต่หน้าม้านเพราะโรงพักมีไม่ได้แบบเขา พวกเราส่วนใหญ่ก็เลยไม่ไป สู้อยู่ตั้งตาตั้งตาทำงานที่โรงพักดีกว่า ถึงใครจะไม่เห็นแต่เราเห็นก็ภูมิใจแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น