จ่ายตลาด (๓๑ พฤษภาคม ๒๕๕๘)

เขาใช้ ให้ไปตลาด
จะมัวนวยนาด ยืดยาดไม่ได้
จึงมา ด้วยความเต็ม(จำ)ใจ
หน้าที่เราไง อย่าให้ดุเอา
ซื้อของ กันตามออเดอร์
จากที่คุณเธอ จดให้ไงเล่า
เสร็จแล้ว รีบกลับบ้านเรา
ไม่งั้นตัวเจ้า นั้นจะถูกตี (จ้า)

ลูกสาวผมนับ ๑-๑๐ เป็นตั้งแต่ตอนเล็กๆ ก็เพราะซื้อไข่จากป้าคนนี้นี่แหละ "ลูก เอาไข่ให้พ่อ ๑๐ แก่น เอ้า..ไหนลองนับซิ ๑..๒..๓..๑๐" แต่ตอนนี้ลูกโตเป็นสาวแล้วพอพ่อเธอพอมาตลาดนี้เมื่อไรเธอแทบจะไม่เข้าใกล้ร้านป้าเพราะเธอกลัวพ่อพูด ""ลูก เอาไข่ให้พ่อ ๑๐ แก่น เอ้า..ไหนลองนับซิ..." อีก 

"พ่อ ลูกโตแล้วนะ อายเขา" เธอพูด ๕๕๕

<=== ตอนฝึกนับไข่ ๑-๑๐



ตอนนี้ ===>

<=== คนพ่อก็เลยเป็นงี้ ๕๕๕

ควันหลงตอนไปจ่ายตลาดเมื่อตะกี๊...
แม่ค้า : บ่ได้ป๊ะอ้ายจ้าดเมินแล้ว สบายดีก๊ะอ้าย
คนใช้ : สบายน่ะมันดีน้อง แต่ถ้าบ่สบายเนี่ยะมันบ่ดี
แม่ค้า : ฮึ กำเดียวเต๊อะอ้ายนี่ เอ้อ แล้วลูกสาวคนที่เคยมานับไข่น่ะตอนนี้เฮียน ม.หยังแล้วอ้าย
คนใช้ : โฮะ ม.เมอหยัง เฮียนมหาวิทยาลัย เปิดเทอมก็จะขึ้นปี ๓ แล้วจ้า 
แม่ค้า : เปิงก้ะ ว่าจะใดคนป้อถึงเฒ้าเฒ่า อิอิ