"เพาะเหียนก๊ะแมะเผือน มัจฉาเป็นคนบ้านพังราดไทยโดยกำเนิด บ้านอยู่ที่เลขที่ ๑๒/๑ หมู่ที่ ๔ ตำบลพังราด อำเภอแกลง สำหรับเพาะเสียแล่วเมื่อวันที่ ๙ กันยายน ๒๕๔๒ ในวัยเพียง ๖๓ ปี ส่วนแมะยังอยู่ ตอนนี่อายุ่ก็ ๗๗ ปี สมัยเพาะยังอยู่หนะ เพาะเป็นคนสนุกสนานร่าเริง ใจคอโอบอ้อมอารี ใครเห็นใครก็รั่กก็ชอบกันทังงั่นทำให้เพาะมีพั่กพวกเพื่อนฝูง “เบิกบาน” หมด แมะก็เหมือนกันแหนะ ซึ่งเป็นนิ่สัยอย่างหนึ่งของคนร่ะยองเราที่มั่กจะเป็นแบบนี่
แมะเป็นคนตัวไม่ใหญ่ แมะตัว “ตี๊ด” เดียว แต่เรื่องใจนี่ “ใหญ่เค” มีอ้ะไรที่ใครไปปรึกษาคนคนนั่นจะกลับออกไปด้วยรอยยิ่ม “กะปุ้มกะป้ำ” กันทุ่กคน
เหมื่อวานผมโท่-ศัพท์ไปหาแมะบอกว่ากำลังเขียนเรื่องภาษาร่ะยองวันล่ะคำเพื่อให้ลูกหลานหรือคนรุ่นหลังได้รู่กันกลัวมันจ้ะสูญจ้ะหาย พอพูดแบบนี่ปั๊บหนะแมะนี่ตบขา(ตัวเอง) “เผิ่ง” เข้าให้พร่อมก๊ะพูดว่า “แหม่ มันต้องงี่ฮิ่ไอ้หนู ภาษาร่ะยองบ้านเราน่ะน่ารั่ก ฟังก็เพร่าะ พูดก็ง่าย ต้องช่วยกันรั่กษาไว่ให้ดี อย่าให้สูญให้หายไปได้หนะ มีอะไรติดขัดคิ่ดไม่ออกบอกแมะได้เลย แมะรู่หมดภาษาร่ะยองเนี่ยะ พู่ดไม่มีเพี่ยนก็แล่วกัน พูดชั่ดกว่าเขาเช่ดด้วย แมะจ้ะเป็น "ที่ปรึกษาหญ่าย" ให้" แมะบอกผมยังงั่น
ก็ดีใจเกี๊ยพี่น่องที่ปณิธานซึ่งผมตั้งใจจะทำเพื่อคนร่ะยองบ้านเรามีคนเข้ามาช่วยสานต่อซึ่งหนึ่งในนั่นรวมถึง “แมะ” ด้วย แหม่ แมะนี่ "เอาได้" จริงๆ
ขอบคุณหนะแมะ https://www.facebook.com/rayongword
มาเหอะพวกเรา คนชาวร่ะยอง พ่อแม่พี่น่อง พูหญิงชายเอ๋ย
พูดร่ะยองกัน ให้ลั่นทุ่งเลย ร่ะยองไม่เชย น่ารั่กกว่าใคร
ร่ะยองบ้านเรา ใครเขาก็ชม ว่าเหมาะว่าสม เอาได้เอาได้
แล่วจ้ะไปอาย ใครเขาทำไม พี่น่องหญิงชาย พูดร่ะยองเหอะ
แจ๋น : ปล่าว,ไปเกียดกุ้งในคลองมา เนี่ยะ ได้พอแรงเลย ดูฮิ
.....
"เกียดกุ้ง" ก็คือ "งมกุ้ง" ครับพี่น้อง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น