เป็นผีก็ไม่บอก (๑๕ ธันวาคม ๒๕๕๘)

ณ เพลาหลังเที่ยงคืนคืนหนึ่งขณะผมกับสายตรวจออกตรวจตามปกติ
“เอ๊า น้องสาวคนงาม ตอนนี้ก็เกือบจะตีสองอยู่แล้วทำไมไม่กลับบ้านล่ะ มายืนคนเดียวอยู่ที่มืดๆ กลางป่านี่ทำไมจ๊ะ” ผมถาม
“น้องยางงงไม่อยากกกลับบบบบ้านนนน อ้ายยยยต๋ำหนวดดดดดมาอยู่เป็นเพื่อนน้องหน่อยยยยยได้ก่อเจ๊าาาาา เหออออออ”

ผล : ผมและสายตรวจวิ่งหนีกันแทบป่าราบ เฮ้อ .... เป็นผีก็ไม่บอก