ลำนำรักจากไอ้ขวัญ : ตอน "หนาวนี้ไร้อีเรียม" (๒๔ ธันวาคม ๒๕๖๐)

ณ ที่นี่ ตรงนี้ เมื่อปีนั้น
คืนพระจันทร์ ขึ้นเจ็ดค่ำ ส่องสว่าง
มีไอ้ขวัญ พร่ำพรอด กอดนวลปราง
มีอีเรียม อยู่เคียงข้าง ไม่ห่างกาย

ข้าเอาขอน สุมไม้ ก่อไฟผิง
เอนหลังอิง แนบนาง กลางจันทร์ฉาย
แม้นหนาวเหน็บ เจ็บแสบ แทบวางวาย
ก็หายไป ด้วยอุ่นไอ ใยรักเรา

เจ้าบอกจะ รักเพียงข้า ตราบฟ้าสิ้น
ตราบผืนดิน กลบหน้า กายาเจ้า
ไม่มีวัน จำพราก จากรักเรา
ข้ากับเจ้า ต้องร่วมเรียง เคียงชีวา
ข้าตระกอง กอดเจ้า เคล้าเคลียแก้ม
กลางแสงจันทร์ วับแวม ที่ส่องหล้า
ริมศาลไทร ที่เคยให้ คำสัญญา
รักเราสอง ต้องคู่ฟ้า สถาวร

แต่อกเอ๋ย ไฉนเลย อีเรียมเจ้า
ไยถึงลืม สัญญาเรา แต่เก่าก่อน
ทิ้งทัองทุ่ง ไม่ห่วงหา อนาทร
ทั้งไม้ขอน ทั้งลมหนาว เจ้าทิ้งไป

ณ ที่นี่ ตรงนี้ เวลานี้
ดั่งชีวี ของไอ้ขวัญ นั้นสลาย
สุมไม้ขอน ก่อไฟผิง นิ่งเดียวดาย
หนาวไม่คลาย ลงได้ เพราะไร้เรียม
............
ไอ้ขวัญ
วันอาทิตย์ขึ้น ๗ ค่ำ เดือนยี่ ปีระกา ๑๓๗๙ นพศก (๒๔ ธันวาคม ๒๕๖๐)