ไร้ซึ่งแสงสี ไร้ที่จะไป ความศิวิไลซ์ นั้นไม่เคยมี
ตกย่ำค่ำลง ต่างตรงกลับบ้าน บ้านเธอบ้านฉัน บ้านน้องบ้านพี่
กินข้าวนอนนั่ง บ้างดูทีวี อยู่กันแบบนี้ แรมปีแรมเดือน
แต่เราใจแข็ง และก็แกร่งพอ ก็เลยไม่ง้อ เพราะเรามีเพื่อน
โรงพักนั่นไง ไม่เคยลืมเลือน เพราะเป็นเสมือน เรือนเราอยู่มา
มีงานทำไหม แหมไม่มีดอก ผีแทบจะหลอก เอาอีกด้วยจ้า
แต่ความพันผูก ที่ปลูกฝังมา เราเลยมาหา โรงพักของเรา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น