ไอ้ขวัญมาแล้วจ้า (๑๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๙)

ยามหน้าหนาว เจ้าแอบ แนบชิดข้า
ณ กลางท้อง ทุ่งนา ใต้ฟ้ากว้าง
ข้าหลังพิง อิงแอบ แนบนวลปราง
จุมพิตนาง ท่ามกลาง แสงข้างแรม

อีเรียมเจ้า ออกปาก จะรักมั่น
เพียงไอ้ขวัญ ตัวข้า หน้าแฉล้ม
มีแสงดาว แสงจันทร์ อันวาวแวม
เข้ามาแซม รับมั่น คำสัญญา

ข้าบอกรัก เจ้านั้น ปานดวงจิต
เปรียบประหนึ่ง ชีวิต จริตข้า
เพียงสิ่งเดียว ที่จะพราก จากออกมา
เมื่อกายา ชีวิน สิ้นลมปราณ

โอ้หน้าหนาว คราวนั้น พระจันทร์ส่อง
เปล่งสีทอง ท้องทุ่งนา พาสุขสันต์
เอ็งกับข้า ตระกองกอด พรอดรำพัน
พร่ำรักมั่น ต่อกัน จวบวันตาย

ฝูงมัจฉา ที่ว่าย ในท้องคุ้ง
ต่างโดดพุ่ง ตัวลอย ทั้งน้อยใหญ่
เนื่องเพราะความ ดีอก และดีใจ
เป็นสักขี-พยานให้ ใต้ไทรเงา

เจ้ากบร้อง เจ้าอึ่งรับ ขยับเสียง

โสตเสนาะ เพราะสำเนียง เคียงขุนเขา
เหมือนรับรู้ สัญญารัก จากสองเรา
สายลมหนาว นั้นเล่า ก็เข้าใจ

แต่อกเอ๋ย อีเรียมสาว เจ้าหนีหน้า
อีเรียมจ๋า ลืมสัญญา หรือไฉน
ทิ้งไอ้ขวัญ ทิ้งรวง ไม่ห่วงไย
นี่หรือใจ คนเคยรัก จักพึงมี

โอ้หน้าหนาว ท้องทุ่งนา ใต้ฟ้ากว้าง
ยามข้างแรม เดือนสว่าง กลางคืนนี่
อกไอ้ขวัญ ต้องเปลี่ยวเปล่า ร้าวฤดี
มองทางไหน ไม่เห็นมี เงาอีเรียม
.......
อีเรียม เอ็งอยู่ไหน / จากไอ้ขวัญนะ
วันอังคารแรมค่ำ ๑ เดือน ๑๒ ปีวอก ร.ศ.๒๓๕