เรื่องที่จะเล่าให้ฟังวันนี้ก็คือวันหนึ่งซึ่งตรงกับวันหวยออก (วันที่ ๑๖) ผมกับสายตรวจรถยนต์ออกตรวจตามปกติ แล้วก็เหมือนเดิมครับไม่มีเหตุอะไรซักอย่าง ปลอดโปร่งมาก ตรวจไปตรวจมาจนถึงร้านอาหารร้านหนึ่งเวลาก็เกือบๆ ๕ ทุ่มเห็นจะได้ เมื่อจอดรถแล้วก็พากันเดินเข้าไปในร้าน เจ๊เจ้าของร้านและเด็กเสิร์ฟซึ่งมี ๖ คนเข้ามาต้อนรับ คืนนั้นแขกมีอยู่โต๊ะเดียวเองครับ น่าเห็นใจเหมือนกัน เงียบเหงา(มากไป)หน่อย หลังจาก say hello โอภาปราศรัยกับละอ่อนเสิร์ฟและเจ๊แล้วก็เดินไปทักทายแขกที่กำลังดื่มเบียร์อยู่ที่โต๊ะกลางร้านพร้อมกับเจ๊แก
“สวัสดีครับ สวป. เป็นจะใดพ่อง บ่ได้ป๊ะกั๋นเมิน สบายดีก่อ” ชายที่นั่งที่โต๊ะหันมาทักทายก่อน
“โอ๊ สวัสดีครับ แหม นึกว่าไผ อ้ายสมเองก๊ะ มาเมิน(นาน)แล้วก๊ะอ้าย” ผมทักทายตอบเป็นกำเมือง
“ก็ซักกำนี่แหละ” (เมื่อสักครู่นี่แหละ) อ้ายสมตอบ
“เรื่องหยังเจ๊” (เรื่องอะไรหรือ) ผมถาม
“แน่นอน ชัวร์ปึ้ก สวป.” อ้ายสมพูด “ผมถูก ๓ ตัว”
“โอ้โฮ อ้ายคงได้หลายหมื่นน้อ ดีใจตวยเน้ออ้าย” ผมพูด
“แม่น ซื้อมาจากอี่น้องคนอีสานตัวตุ้ยๆ (อ้วนๆ) ที่ สวป.ชอบซื้อแล้วก็บ่เกยถูกเลยซักเตื้อฮั่นเนาะ” อ้ายสมตอบ
“แหม พอทีตัวเองถูก ๓ ตัวตั้งสิบใบแต่เราไม่เคยถูกเลยยังมาเยาะเย้ยกันอีก อ้ายสมน้ออ้ายสม” ผมนึกในใจ“แล้วทำไมไม่ได้ตังค์ล่ะอ้าย” ผมถามดังๆ “หรือว่าเป็นหวยปลอม”
“อ้าว หวยก็ของแต๊ แล้วอ้ายก็ถูก ๓ ตัวเป็นหยังบ่ได้ตังค์ ผมบ่เข้าใจ๋” ผมถามอ้ายเขา
อ้ายสมพูดเสียงดังลั่นร้านแล้วยกเบียร์ขึ้นดื่มต่อพร้อมหัวเราะชอบใจที่หลอกตำรวจได้
รัุกตำรวจ เกลียดตำรวจ มีปัญหาอย่าลืมเรียกใช้ตำรวจนะครับ
สวัสดีครับผม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น