วันนี้หลังจากทำงานเคลียร์การอะไรต่างๆ ที่โรงพักเสร็จแล้วก็เดินทางไปที่ร้านอาหารเล็กๆ (ต้องบอกว่าเล็กมากๆ ตามแบบฉบับหรือสไตล์ของแม่จริม) เพื่อไปหาซื้ออาหารสำเร็จรูปที่เขาทำขายมาทานตอนเย็นโดยหุงข้าวเอง ซื้อมา ๒ อย่างๆ ละ ๒๐ บาทรวมเป็น ๔๐ บาททานคนเดียวก็อิ่มแปร้ประทังชีวิตไปได้อีกมื้อหนึ่งสบายๆ แต่ก็อย่างว่าแหละการเป็นตำรวจโรงพักเวลาออกไปข้างนอกหรือพบพี่น้องแล้วจะไม่ทักไม่ทายก็ดูกระไร ยิ่งเป็นคนชื่อสุพจน์มัจฉาคนนั้นด้วยแล้วไม่ได้หรอกครับ ต้องพูด ต้องคุย ต้องทัก ต้องทาย แล้วพี่น้องทุกคนที่นี่น่ะรู้จักกันหมดแล้วด้วยแบบนี้สบายมาก เลยใช้เวลาที่ซื้อหากับข้าวนี้ทักทายพ่อแม่พี่น้องไปราวครึ่งชั่วโมงแต่ก็คุ้มครับ ได้อะไรเยอะแยะ สำคัญที่สุดคือมิตรจิตมิตรใจที่พี่น้องมีให้เรา เสร็จแล้วกลับไปที่ห้องพักที่อยู่ห่างจากร้านอาหารนี้ไม่เกิน ๓๐๐ เมตรเพื่อทำธุระส่วนตัวในช่วงเย็นให้เสร็จพร้อมทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
สำหรับเพื่อนๆ สองคนที่เห็นเนี่ยะเป็นลูกแม่ค้าเจ้าประจำที่ตลาดแม่จริม เย็นนี้เจอซะทีเพราะโรงเรียนปิดเทอมแล้ว พอเห็นหน้าปั๊บเพื่อนผู้หญิงทักว่า "ตัวเอง เค้าถูก ๑๔ ตั้ง ๓ ใบแน่ะ ตัวเองไม่อุดหนุนเค้าหน่อยเหรอ" อ้ะ เพื่อนถูกหวยจะไม่อุดหนุนได้ไง ก็เลย...อย่างที่เห็น
ราว ๑ ทุ่มเศษๆ ก็เรียบร้อยจากนั้นเดินไปที่โรงพักทำนู่นทำนี่เรื่อยเปื่อย หาอะไรมาทำจนได้แหละว่างั้นเถอะ สนุกดีครับชีวิตนี้ิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น