“มันอะหยังกันปะล้ำปะเหลือ (อะไรกันนักหนา)
...” ผู้ต้องหาชายอายุ ๖๐ ปีเศษพูดกับผมช่วงไปตรวจความเรียบร้อยของห้องควบคุมผู้ต้องหา
“...ลุงไม่รู้หนังสือแต่ก็อยากจะอ่านออกกับเขามั่งทำไมลูกน้องอ้ายลุงดาบต้องจับลุงเข้าคอก(คุก/ห้องขัง)ด้วย
ตำรวจยะจะอี๊(ทำแบบนี้) น่ะแย่ๆๆๆๆๆๆ”
“แหมลุง...” ผมตอบ “...การที่ลุงไม่รู้หนังสือแล้วอยากจะอ่านออกกับเขามั่งน่ะเป็นสิ่งที่ดีและน่าภูมิใจ แต่ที่ลุงเข้าไปขโมยหนังสือชั้นอนุบาล ๒ ของลูกเพื่อนบ้านเนี่ยมันผิดกฎหมายนะครับลุง”
“แหมลุง...” ผมตอบ “...การที่ลุงไม่รู้หนังสือแล้วอยากจะอ่านออกกับเขามั่งน่ะเป็นสิ่งที่ดีและน่าภูมิใจ แต่ที่ลุงเข้าไปขโมยหนังสือชั้นอนุบาล ๒ ของลูกเพื่อนบ้านเนี่ยมันผิดกฎหมายนะครับลุง”
“อ้ายลุงดาบสิบเวรครับ...” ผู้ต้องหาคนหนึ่งถามผมขณะไปตรวจห้องควบคุม “...ตอนนี้เรื่องแตงโมไปถึงไหนแล้วครับ”
“อ๋อ...” ผมตอบ “...อีกแป๊บนะครับลุง แตงโมที่ลุงสั่งซื้อน่ะผมบอกลูกน้องผมให้ไปจัดการให้แล้ว อ้อ โน่นแน่ะเดินขึ้นบันไดมาพอดี แตงโมเจ้านี้ล้ำลำด้วยนะ”
แม้กระทั่งผู้ต้องหาที่อยู่ในห้องควบคุมเขาก็ยังพูดถึงเรื่อง "แตงโม" เลย แหม ฮิตจริงๆ ๕๕๕
“อ๋อ...” ผมตอบ “...อีกแป๊บนะครับลุง แตงโมที่ลุงสั่งซื้อน่ะผมบอกลูกน้องผมให้ไปจัดการให้แล้ว อ้อ โน่นแน่ะเดินขึ้นบันไดมาพอดี แตงโมเจ้านี้ล้ำลำด้วยนะ”
แม้กระทั่งผู้ต้องหาที่อยู่ในห้องควบคุมเขาก็ยังพูดถึงเรื่อง "แตงโม" เลย แหม ฮิตจริงๆ ๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น