วันหนึ่งราวเที่ยงแก่ๆ ผมเพิ่งเสร็จงานเพราะตอนเช้ามีงานเอกสารเยอะมากรวมถึงการประชุมอีกด้วย หิวจนตาลายจึงรีบเดินออกจากโรงพักไปแถวๆ ตลาดเมืองพานเพื่อหาอะไรกินให้หายหิวซะหน่อย เดินไปได้แป๊บก็ถึงร้านๆ หนึ่ง เจ๊เจ้าของร้านออกมาทักทาย "สวัสดีเจ๊า สวป. บ่ฮู้ว่าจะฮับหยังดีเจ๊า ร้านเจ๊มีทุกอย่างเลย" "ถ้างั้น ผมขอเป็นผัดไทยจานใหญ่ๆ เลยนะครับเจ๊" ผมพูด
พอพูดเสร็จเจ๊แกมองหน้าผมแบบแปลกๆ พร้อมรอยยิ้มนิดๆ ที่มุมปากก่อนจะพูดขึ้นว่า
"ถ้าจะอั๊นคงจะบ่มีแล้วล่ะ สวป. เพราะร้านเจ๊เป็นร้านขายทองน่ะเจ๊า"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น