“สวัสดีเจ๊า...” หญิงคนหนึ่งพูดกับผมขณะที่กำลังนั่งเป็นพนักงานสอบสวนเพื่อเปรียบเทียบปรับผู้ฝ่าฝืน พรบ.จราจรฯกับเจ้าหน้าที่ตำรวจริมถนนทั้งนี้ก็เพื่ออำนวยความสะดวกแก่พี่น้องจะได้ไม่ต้องเดินทางไปเสียค่าปรับที่โรงพักให้ยุ่งยากเสียเวลา
“สวัสดีครับ...” ผมกล่าวตอบ “...มีอะไรจะให้ผมรับใช้ครับ”
“คือน้องถูกพี่จ่าน้อยลูกน้องของท่านรองจับข้อหาขับรถไม่คาดเข็มขัดนิรภัยเจ๊า...” เธอบอก “...แบบว่าอยากจะให้ท่านรองช่วยเรียกพี่จ่าน้อยมาหาหน่อยได้ก่อเจ๊า”
“อ๋อ ได้ครับไม่มีปัญหา จ่าน้อยกำลังตั้งด่านอยู่ที่นี่พอดี” ผมพูดพร้อมเรียกจ่าน้อยเข้ามา
“ภรรยาผมเองครับนาย...” จ่าน้อยพูด “...ขับรถไม่คาดเข็มขัดนิรภัยแบบนี้ก็ต้องออกใบสั่งครับ กฎต้องเป็นกฎ ไม่มีการยกเว้นแม้แต่คนเป็นเมีย ท่านรองว่าไหมครับ”
“อ้า....ว่า ว่าก็ได้ กฎต้องเป็นกฎ...” ผมพูดยิ้มๆ “...เอ้อ แล้วน้องจะให้พี่จ่าน้อยทำอะไรล่ะครับ” ผมถามหญิงคนนั้น
“คือแบบว่าน้องไม่ได้เอาสตางค์ติดตัวมา อยากให้พี่จ่าน้อยจ่ายค่าปรับแทนน้องได้ก่อเจ๊า” เธอตอบ
“ไม่มีปัญหาครับนาย กฎต้องเป็นกฎ” จ่าน้อยตอบพร้อมควักเงินในกระเป๋าสตางค์ออกมาจ่ายเป็นค่าปรับให้ภรรยา 200
“ขอบคุณเจ๊าพี่จ่าน้อย...” ภรรยาจ่าน้อยพูดพร้อมมองค้อนควั่บใหญ่ๆ ไปที่หน้าสามี “...แต่เย็นนี้เลิกงานแล้วห้ามเถลไถลไปที่ไหนนะ งานที่บ้านยังมีรอให้ทำอีกเยอะ ซักผ้า รีดผ้า หุงข้าว กวาดบ้าน ถูเรือน ฯลฯ ซะป๊ะซะปัน อย่าลืมนะพี่จ่าน้อย...กฎต้องเป็นกฎ”
“จ้า....ไม่ลืมหรอกจ้า...” จ่าน้อยพูดกับภรรยาด้วยเสียงอ่อยๆ ยิ้มแหยๆ “...กฎต้องเป็นกฎ”
