“สวัสดีครับ...” ผมกล่าวตอบ “...มีอะไรจะให้ผมรับใช้ครับ”
“คือน้องถูกพี่จ่าน้อยลูกน้องของท่านรองจับข้อหาขับรถไม่คาดเข็มขัดนิรภัยเจ๊า...”
เธอบอก “...แบบว่าอยากจะให้ท่านรองช่วยเรียกพี่จ่าน้อยมาหาหน่อยได้ก่อเจ๊า”
“อ๋อ ได้ครับไม่มีปัญหา จ่าน้อยกำลังตั้งด่านอยู่ที่นี่พอดี”
ผมพูดพร้อมเรียกจ่าน้อยเข้ามา
“ภรรยาผมเองครับนาย...” จ่าน้อยพูด “...ขับรถไม่คาดเข็มขัดนิรภัยแบบนี้ก็ต้องออกใบสั่งครับ
กฎต้องเป็นกฎ ไม่มีการยกเว้นแม้แต่คนเป็นเมีย ท่านรองว่าไหมครับ”
“อ้า....ว่า ว่าก็ได้ กฎต้องเป็นกฎ...” ผมพูดยิ้มๆ
“...เอ้อ แล้วน้องจะให้พี่จ่าน้อยทำอะไรล่ะครับ” ผมถามหญิงคนนั้น
“คือแบบว่าน้องไม่ได้เอาสตางค์ติดตัวมา
อยากให้พี่น้อยจ่ายค่าปรับแทนน้องได้ก่อเจ๊า” เธอตอบ
“ไม่มีปัญหาครับนาย กฎต้องเป็นกฎ”
จ่าน้อยตอบพร้อมควักเงินในกระเป๋าสตางค์ออกมาจ่ายเป็นค่าปรับให้ภรรยา ๒๐๐
“ขอบคุณเจ๊าพี่น้อย...”
ภรรยาจ่าน้อยพูดพร้อมมองค้อนควั่บใหญ่ๆ ไปที่ใบหน้าสามี “...แต่เย็นนี้เลิกงานแล้วห้ามเถลไถลไปที่ไหนนะ
งานที่บ้านยังมีรอให้ทำอีกเยอะ ซักถ้า รีดผ้า หุงข้าว กวาดบ้าน ถูเรือน ฯลฯ ซะป๊ะซะปัน
อย่าลืมนะพี่น้อย...กฎต้องเป็นกฎ”
“จ้า....ไม่ลืมหรอกจ้า...” จ่าน้อยพูดกับภรรยาด้วยเสียงอ่อยๆ
ยิ้มแหยๆ “...กฎต้องเป็นกฎ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น