"เฮ้อ อ้ายอู๊ด น้องขอแสดงความเสียใจตวยเน้อ อ้ายมาหาหมอช้าไป..." น้องพยาบาลสาวสวยคนหนึ่งซึ่งรู้จักกันดีพูดกะเราด้วยสีหน้าเห็นใจ "...หมอ...ที่อ้ายจะมาพบน่ะเปิ้นลงเวรไปเมื่อ ๙ โมงเช้าแล้ว จะขึ้นแหมเตื้อก็วันพูก ๘ โมงเจ๊า"
"เอ๊าพจน์ เป็นไงมาไงวะ..." เพื่อนซี้คนหนึ่งซึ่งเพื่อนๆ ให้ฉายาว่า "ไอ้ปากหมาใจพระ" ทักเรา "...เฮ้ย ยังไม่ตายอีกรึมึงนี่ แหม หัวแข็งดีชิ..าย เนี่ยะ ถ้าคนอื่นลองป่วยแบบมึงน่ะเขาตายไปหมดแล้ว เอ้อ ว่าแต่ว่าจะมาหาหมออะไรล่ะเดี๋ยวกูอำนวยความสะดวกให้"
ช่วงนั่งรอหมอเราสังเกตเห็นว่าวันนี้มีคนไข้หนักเข้ามารักษาตัวกันหลายคน แต่แปลกใจว่าทำไมแต่ละคนหน้าเขาไม่เห็นบูดเบี้ยว ร้องโอดโอยหรือนอนมาบนรถเข็นซักกะคน และที่สำคัญนะแต่ละคนเนี่ย..."น้องช้าง" ดีๆ นี่เอง
ระหว่างที่รอหมอนี่เราสังเกตว่าวันนี้คนไข้นอกแทบจะไม่มีซักกะคน ส่วนใหญ่จะเป็นคนไข้ใน แหม อากาศร้อนๆ แบบนี้อย่าว่าแต่คนไข้เลย คนธรรมดาก็ยังไม่มีใครอยากไปอยู่ข้างนอก อยู่ข้างในเย็นกว่าเห็นๆ
"ลุงเจ๊า ลุง..." จนท.ห้องจ่ายยาเดินออกมาทักเราซึ่งกำลังนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่คนเดียว หน้าห้อง "...ลุงมาคอยไผหรือมีธุระหยังเจ๊า น้องเห็นลุงมานั่งตรงนี้ตั้งแต่ก่อนเที่ยงจนบ่าเดี๋ยวปาเข้าไปเกือบบ่ายสาม จนคนอื่นๆ เปิ้นปิ๊กกั๋นหมดแล้ว"
"มาคอยหมอ..." เราตอบ "...หลังหมอตรวจเสร็จก็บอกว่าให้มาคอยที่ห้องจ่ายยา แต่เฮ้อ ดูฮิ จนป่านนี้หมอก็ยังไม่มาเลย เนี่ยะ หมอเขียนจดหมายน้อยไว้ให้ด้วย" พร้อมยื่นให้ จนท.คนนั้น
"อั๊ยยะลุง..." จนท.พูดยิ้มๆ สายตามองเราแบบสงสารระคนสังเวชใจ
"...นี่มันใบสั่งยาที่หมอเขียนหื้อลุงมาฮับยาที่ห้องนี้นี่เจ๊า
บ่าใจ้จดหมายน้อย อ้ะ
ลุงคอยตรงนี้แหมสักกำเน้อเดี๋ยวน้องจะไปจัดยาตามที่หมอสั่งหื้อเจ๊า"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น