ช่วงเย็นหลังจากเสร็จธุระส่วนตัว อาบน้ำอาบท่า ทานข้าวทานปลาเรียบร้อยแล้วผมเดินทางมาประจำที่โรงพักแม่จริมตามปกติ ดูนั่นดูนี่ ทำนั่นทำนี่ทั้้งๆ ที่ก็ไม่มีอะไรต้องทำมากมายนักหรือจะเรียกว่าไม่มีเลยก็ว่าได้ แต่อยู่เฉยๆ ปล่อยเวลาให้ผ่านเลยไปแบบนั้นมันเปล่าประโยชน์ เหมือนเวลาไม่มีค่าเลยต้องทำเวลาให้มีค่าให้ได้ ที่ทำก็ง่ายๆ คือศึกษาหาความรู้ตามแหล่งต่างๆ ที่ส่วนใหญ่จะมาจากโลกไซเบอร์นี่แหละว่ามีข่าวคราวความเคลื่อนไหวอะไรบ้างที่อาจจะเกี่ยวข้องกับงานในหน้าที่ มีความรู้ใหม่ๆ ที่ไหนบ้างที่น่าสนใจอะไรทำนองนี้นี่แหละครับ ทำให้เวลาผ่านไปค่อนข้างรวดเร็วมากกว่าไม่ได้ทำอะไร รวมถึงได้ประโยชน์อะไรอีกเยอะเลยทีเดียวด้วย
ผมมาอยู่แม่จริมได้ปีเศษๆ แล้ว
ดีใจครับที่พี่น้องที่นี่ไม่มีใครเกลียดหรือไม่ชอบตำรวจเลย อ้ะ รู้ได้ไง แหม
รู้ซิ่ สุพจน์มัจฉาคนน่ารักซะอย่างทำไมจะไม่รู้ คืองี้ครับ...ที่โรงพักของเราน่ะมีตู้เอทีเอ็มตั้งอยู่
เวลาที่พี่น้องมากดตังค์ผมก็จะลองใจว่าเกลียดหรือไม่ชอบเราหรือเปล่าโดยบอกว่าถ้าไม่ชอบหรือเกลียดพวกเราก็ให้กดเงินในตู้ออกไปให้หมดเลยไม่ต้องเหลือไว้ให้ตำรวจกดซักบาทนะ
ผล...ไม่มีใครทำตามที่ผมบอกซักคน นั่นแสดงว่าไม่มีใครเกลียดหรือไม่ชอบพวกเราเลยนั่นเอง
เย้......
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น