ขำๆ (๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙)

หมอนี่ทำอะไรเฉิ่มๆ

"ดูฮิ รองเท้าก็ไม่ใส่ กางเกงในก็ไม่นุ่ง เข็มขัดก็ใช้เขือกกล้วยมัดเแทน ฯลฯ เชิ้มเฉิ่มเนาะหมอนี่" น้องแจ๋นพูดวิจารณ์เหียอู๊ดคนพังราดด้วยกันกะน้องจ๋อนยามเหียอู๊ดเดินผ่านไป
เหอๆๆๆๆ ไอ้เฉิ่ม

เพราะเรารักกัน

เป็นหมอใช่ว่าจะรู้ทุกอย่างเสมอไป
.....
พยาบาล : นี่หมอ หมออย่ามาเถียงดิฉันเลย เรื่องนี้ดิฉันรู้มากกว่าหมอ คนไข้คนนั้นน่ะเกิดเดือนพฤษภา ๓๙ ไม่ใช่ ๔๙ เพราะเป็นน้องในไส้ดิฉันเอง ดิฉันเกิดปี ๓๖ ถัดกัน ๓ ปีค้าาาาาาา
หมอ : !!! แบ่วววว

หมอจนปัญญา
..........
หมอ : คำถามที่คุณถามมาน่ะหมอตอบไม่ได้สักข้อ ยอมรับว่าหมอจนปัญญาจริงๆ
คนไข้ : อ้าว,ทำไมล่ะ อุตส่าห์ร่ำเรียนหมอมาตั้ง ๗-๘ ปี แค่นี้ก็แก้ปัญหาคนไข้ให้ไม่ได้
หมอ (ชักออกเคืองๆ) : หมอเรียนเรื่องการรักษาคนไม่ได้เรียนเรื่องใบ้หวยนี่โว้... ฮึ่ม

แบบนี้นี่เองว่าทำไมจังหวัดพังงาช้างถึงไม่ค่อยมี เพราะ "งา"โดน "พัง" หมดเลย แล้วช้างที่ไหนอยากจะมาอยู่ เฮ้อ น่าสงสาร (วันไปทัศนศึกษาที่พิพิธภัณฑ์เบญญารัญ ช่วงเรียนหลักสูตร ผกก.เดือนเมษายน  ๒๕๕๘ ที่จังหวัดพังงา อำเภออะไรผมจำไม่ได้แล้ว ใครรู้บอกหน่อย)

เป็นอะไรถุึงมาโรงพยาบาล
...........
หมอ : คุณเป็นอะไรครับถึงมาโรงพยาบาล
คุณ : เพราะผมมั่นใจตัวเองมากเกินไปครับหมอ
หมอ : ยังไงครับ
คุณ : ผมมั่นใจว่าการประกวดร้องเพลงคราวนี้ผมต้องเข้ารอบแล้วก็เขัาจริงๆ เลยเอามือทุบอกเมียจนซี่โครงร้าวไป ๔ ซี่ หมอช่วยเมียผมด้วยครับ