พื้นเพดั้งเดิมของผมเป็นคนบ้านพังราดไทย หมู่ ๔ ตำบลพังราด อำเภอแกลง จังหวัดระยอง ดินแดนแห่งท้องทุ่งกว้างใหญ่ไพศาล เวิ้งว้าง สุดลูกหูลูกตา ไร้มลพิษ ทุกคนอยู่กันอย่างฉันท์มิตร มีน้ำใจน้ำจิตให้แก่่กันเสมือนญาติ ข้อเขียนนี้ด้วยการที่ผมเป็นระยองโดยกำเนิดดังนั้นบางช่วงบางตอนจึงมีการใช้คำร่ะองประกอบด้วยซึ่งผมจะอธิบายความหมายไว้ในวงเล็บ
สมัยก่อนโน้นความเจริญก้าวหน้าทางด้านการแพทย์ การรักษาพยาบาลไม่เหมือนสมัยนี้ คนเราเวลาเจ็บป่วยเป็นไข้หรือไม่สบายอะไรนิดๆ หน่อยๆ น่ะไม่มีใครเขาไปโรงพยาบาลกันหรอก ไม่ใช่อะไร “มันไกล" แล้วการเดินทางน่ะยวดยานพาหนะ ถนนหนทางไม่ใช่เหมือนสมัยนี้ รถไม่มี ถนนไม่ต้องพูดถึง ไปไหนมาไหนแต่ละทีลำบากลำบน เขาเลยหาหยูกหายาที่มีในหมู่บ้านนั่นแหละมาใช้มากินกันซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นยาแผนไทยที่ผู้เฒ่าผู้แก่ซึ่งมีความรู้เป็นคนจัดให้
พูดถึงเรื่องหมอตำแยแล้วก็นึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาได้ คนคนนี้เป็นหมอตำแยเก่าแก่ของหมู่บ้านพังราดไทยที่ทำคลอดเด็กในหมู่บ้านแทบจะทุกคนชื่อ “ยายเอิบ” นามสกุลพานทอง ผัวชื่อตาผิว เป็นคนรุ่นปู่ย่า,พ่อแก่แม่คุณ (ตา-ยาย) และเป็นคนพังราดไทยโดยกำเนิด เป็นหมอตำแยคนเดียวของหมู่บ้านมานาน เพาะกับแมะ (พ่อกับแม่) เคยเล่าให้ผมฟังว่าเพาะกับแมะน่ะตอนเกิดยายเอิบก็เป็นคนทำคลอดให้ รวมถึงพี่น้องครอบครัวเดียวกันกับผมซึ่งมี ๗ คนยายเอิบก็เป็นคนทำคลอดให้ด้วย คนในหมู่บ้านพังราดไทยจะรักและเคารพยายเอิบเหมือนหนึ่งเป็น “แม่” ของตัวเองอีกคนหนึ่ง
ไม่ว่าจะดึกดื่นค่อนคืน เช้าสายบ่ายเย็น ฝนตกฟ้าร้องแดดออกยังไงก็ตามถ้ามีคนเจ็บท้องยายเอิบจะรีบไปที่บ้านคนนั้นทันทีไม่มีบ่นไม่มีงอแง แล้วการไปน่ะ “เดินครับ” เดินอย่างเดียวผ่านท้องทุ่งนาสุดลูกหูลูกตา ก็อย่างว่าแหละถนนหนทางมันไม่มีเลยต้องใช้วิธีนี้ บางบ้านนะกว่าจะเดินไปถึงก็เหงื่อท่วมตัวแต่แกบอกว่ามันเป็นความสุขของแกที่ได้ทำหน้าที่นี้
หลังจากยายเอิบตายแล้วในหมู่บ้านพังราดไทยไม่มี “หมอตำแย” รับช่วงต่อ อีกทั้งระบบการสาธารณสุขเริ่มดีขึ้นตามลำดับ ถนนหนทางก็สะดวกสบายกว่าแต่ก่อนผิดหูผิดตา คนบ้านเราที่จะคลอดลูกก็หันไปใช้บริการโรงพยาบาลแทนซึ่งถือว่าดีและปลอดภัยเป็นอย่างยิ่งทั้งแม่และลูก “หมอตำแย” จึงเหลือเพียงเป็นตำนานแห่งทุ่งพังราดไทยนับแต่บัดนั้นมา
(ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต)
...........
“แหม่ เถ้ากูรู่ว่าอีตอนมึงโตขึ้นมาแล่วเป็นคนเกกม่ะเหรกเกเร ไม่เชื่อฟังพ่อแม่แบบนี่น่ะกูเอาขี้เถ้ายั่ดปากมึงให้ตายซ้ารู่แล่วรู่รอดอีตอนกูดึงมึงออกจาก...แมะมึงดีกว่า” ยายเอิบ,แม่ของพวกเราคนพังราดไทยทุกคน
..........
เรื่องราว ดีดี มากมาย,ที่ผ่าน มาใน ชีวิต
ช่วยกัน ขีดเขียน ลิขิต,เพื่อต่อ ชีวิต สิ่งนั้น
ไม่ต้อง ไปอาย ใครว่า,คนเขียน แก่นะ นี่นั่น
มามะ เรามา ช่วยกัน,สืบสาน ตำนาน บ้านเรา
ขอยืมบทความไปลงเพจเฟสบุ๊คนะครับ ชื่อเพจ พังราดในอดีตถึงปัจจุบัน
ตอบลบยินดีครับ
ลบ