ลำนำรักจากไอ้ขวัญ : ตอน "หนาวมาพาเปลี่ยวใจ"

ยามหน้าหนาว เจ้าแอบ แนบชิดข้า
ณ กลางท้อง ทุ่งนา ใต้ฟ้ากว้าง
ข้าหลังพิง อิงแอบ แนบนวลปราง
จุมพิตนาง ท่ามกลาง แสงจันทร์แรม

อีเรียมเจ้า เอ่ยปาก จะรักมั่น
เพียงไอ้ขวัญ ด้วยใบหน้า เฉิดแฉล้ม
มีแสงดาว แสงจันทร์ อันวับแวม
เข้ามาแซม รับมั่น คำสัญญา

ข้าบอกรัก อีเรียมนั้น ปานดวงจิต
เปรียบประหนึ่ง เช่นจริต ชีวิตข้า
เพียงสิ่งเดียว ที่จะพราก เราจากมา
เมื่อกายา เราแดดิ้น สิ้นลมปราณ

โอ้หน้าหนาว คราวนั้น พระจันทร์ส่อง
เปล่งสีทอง ท้องทุ่งนา พาสุขสันต์
เอ็งกับข้า ตระกองกอด พรอดรำพัน
พร่ำรักมั่น ต่อกัน จวบวันตาย

ฝูงมัจฉา ที่ว่าย ในท้องคุ้ง
ต่างโดดพุ่ง ตัวลอย ทั้งน้อยใหญ่
มันคงจะ ดีอก และดีใจ
เป็นสักขี-พยานให้ ใต้ไทรเงา

เจ้ากบร้อง เจ้าอึ่งรับ ขยับเสียง
โสตเสนาะ เพราะสำเนียง เคียงขุนเขา
เหมือนรับรู้ สัญญารัก จากสองเรา
สายลมหนาว นั้นเล่า ก็เข้าใจ

แต่อกเอ๋ย อีเรียมสาว เจ้าหนีหน้า
อีเรียมจ๋า ลืมสัญญา หรือไฉน
ลืมไอ้ขวัญ ลืมรวงทอง ท้องทุ่งไกล
นี่หรือใจ คนเคยรัก จักพึงมี

โอ้หน้าหนาว ท้องทุ่งนา ใต้ฟ้ากว้าง
ยามข้างขึ้น เดือนสว่าง กลางคืนนี่
อกไอ้ขวัญ ต้องเปลี่ยวเปล่า ร้าวฤดี
มองทางไหน ไม่เห็นมี เงาอีเรียม
.......
ไอ้ขวัญ
วันพฤหัสขึ้น ๔ ค่ำ เดือนยี่ ปีระกา นพศก ๑๓๗๙