"กินข้า่วกันเสร็จแล่วอย่าลืมเอาสำรั่บคั่บค่อนไปใส่ "กรง" กันหนะ"คำคำนี่พวกเราลูกๆ จะได้ยินจากเพาะก๊ะแมะ (คุณพ่อเหียน คุณแม่เผือน มัจฉา) สมัยเป็นเด็กๆ ตลอดจนเ้กิดความเคยชินโดยที่เพาะก๊ะแมะไม่ต้องบอกอีกแล่วในช่วงหลังๆ กับข้าวอันไหนเหลือที่พอจะกินต่อได้พวกเราก็เอาเก็บไว่ใน "กรง" ถ้าหมดก็เอาถ้วยที่ใส่ไปล้าง
ผมออกจากบ้านที่พังราดไทย ตำบลพังราด อำเภอแกลง จังหวัดร่ะยองมาตั่ง (ตั้งแต่) อายุ ๑๘ ปีจนถึงเดี๋ยวนี้อายุขึ้นต้นด้วยเลข ๕ แล่วแต่ไม่เคยลืมภาษาร่ะยองบ้านเกิดแม้ว่าแทบจะไม่ได้ใช้เลยก็ตาม ผมจะได้ใช้ภาษาธรรมชาติซักทีก็ช่วงกลับบ้านหรือโทรศัพท์พูดคุยก๊ะแมะหรือ ญาติๆ หรือคนร่ะยองด้วยกันเท่านั่น แต่ยังไงก็ยังชอบและหวงแหนภาษาบ้านเกิดอยู่วันค่ำเลยนำเอาคำบางคำของร่ะยองมาใช้พูดกันในครอบครัวของผม (ภรรยาและลูกสาว (ที่สวยเหมือนย่าเขา) เป็นคนภาคเหนือ) คำบางคำที่พูดถึงนี่มี "กรง" รวมอยู่ด้วยครับพี่น่อง ลูกสาวผมรู่จัีกแล่วก็พูด "กรง" จนติดปาก
"กรง" เป็นอุปกรณ์ซึ่งใช้เก็บอาหารที่จะรับประทาน ตรงกับภาษาภาคกลางว่า "ตู้กับข้าว" ครับ
อย่าลืมไปเที่ยวร่ะยองกันหนะพี่น่อง อาหารใน"กรง" ที่พวกเราทำไว่รอมี "เบิกบาน"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น