เนื่องจากคนไข้เยอะและต้องเป็นตามคิวที่โรงพยาบาลจัดไว้ทำให้ทุกคนต้องคอยกันนานมาก แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องธรรมดาสำหรับของพรรค์นี้ที่ทุกโรงพยาบาลก็อย่างนี้นี่แหละ
ระหว่างรอคิวนั้นก็เลยถือโอกาสชั่งน้ำหนักตัวเองซะหน่อย เอ้อ วันนี้ค่อยยังชั่วครับเพราะน้ำหนักเราเกือบ ๖๐ กิโลแล้วหลังจากวันที่ ๑๑ ธันวาคมที่ผ่านมาซึ่งเราออกจากโรงพยาบาลเรามีน้ำหนักแค่ ๕๔ กิโลเท่านั้น
ชั่งน้ำหนักรอขึ้นชกอาทิตย์หน้าแต่เสียดายที่ไม่ผ่านเพราะรุ่นนี้ต้อง ๖๕ โลหรือ ๑๔๐ ปอนด์ขึ้นแต่น้ำหนักเราแค่เกือบๆ ๖๐ เท่านั้นเอง เฮ้อ
บ่เป็นหยัง รอแหมสักกำก็ได้ ฮ่ะๆๆๆๆ
คนไข้เยอะ เจอเจอะ แต่หน้าหมอง
ทั้งปวดหัว ปวดท้อง และเป็นไข้
รวมทั้งโรค อย่างอื่น อีกมากมาย
หมอ-พยาบาล ใส่ใจ คอยดูแล
คงไม่มี วันไหน คนไข้สูญ
แต่คงเพิ่ม ทวีคูณ เป็นแน่แน่
ดูแลตัว-เองให้ดี มีสุขแท้
จะเฒ่าแก่ หนุ่มสาว คราววัยใด
เป็นไข้ ปวดหัว ตัวร้อน
บางครั้ง ถึงนอน โฮงยา
ใช่เจ็บ แค่เรา นั่นหนา
ทั้งลูก ภรรยา เจ็บตาม
คอยเฝ้า ดูแล ทุกอย่าง
ไม่มี เว้นวาง ห่วงหาม
ไม่ว่า กี่โมง กี่ยาม
ดึกดื่น ก็ตาม ดูแล
............
ฆ่าเวลาระหว่างรอหมอเรียกจ้า
เวลา ๑๕.๒๙ น.ได้คิวพบหมอหลังจากที่มาคอยตั้งแต่ราวๆ ตี ๙ โดยใช้เวลาราว ๗ นาที อย่างที่ว่าแหละวันนี้คนไข้เยอะมากจนไม่มีที่นั่งก็ต้องคอยคิวกันยาวหน่อยเป็นธรรมดา
จริงๆ แล้วน่ะเราแค่คอยเขาเรียกแม้จะนานหน่อยก็เหอะ แต่ช่วงนั้นก็ได้พักไปในตัว ส่วนคุณหมอกับพยาบาลนี่ซิ่ไม่ได้พักกันสักคน เขาเหนื่อยกว่าเราอีกเป็นไหนๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น