อยู่หนแห่งใด ไยจึงหนีหน้า
ทิ้งให้ไอ้ขวัญ นอนฝันผวา
เปล่าเปลี่ยวเอกา ว้าเหว่อาวรณ์
อีเรียมจากไป ลืมควายลืมทุ่ง
ลืมกลิ่นน้ำปรุง ลืมข้าวกล้าฟ่อน
ลืมแอกลืมไถ ลืมไพรนาดอน
ลืมที่พักผ่อน นอนหนุนตักนาง
ข้างริมกอไผ่ ใกล้ศาลศักดิ์สิทธิ์
เราฝากชีวิต แนบชิดไม่ห่าง
ฝากศาลเจ้าไทร แม้ชีพวายวาง
จะไม่แรมร้าง หนีห่างจากจร
นี่คือสัญญา เมื่อคราหน้าหนาว
ที่ข้ากับเจ้า ให้ไว้แต่ก่อน
แต่เจ้าลืมสิ้น ไม่ถวิลอาทร
หนีพรากจากจร ไปไม่ไยดี
อากาศเริ่มหนาว ย่างเข้าอีกหน
แม้ข้าทุกข์ทน คอยเอ็งที่นี่
จะเนิ่นนานช้า ชั่วนาตาปี
ใจไอ้ขวัญนี้ คงมีแต่เอ็ง
.........
แหม่ แลน่าสมเพดเนาะ เนี่ยะ ลองอ่านดูฮิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น