ศัพท์เสียงสำเนียงร่ะยองเพื่อพี่น้องไทย : บ้าแป้ง (๑๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๗)

ที่ตลาดนัดวั่ดพังราดไทยวันหนึ่ง

เจ้เหงียม : ป้าเมาะๆ ม่ะขามนี่ขายงา (ขายยังไง) แหม่ แลน่ากินเหลือเกิน บ้าแป้งซ้าด้วย
ป้าเมาะ : ขายโลง(โลหนึ่ง) ก็ ๑๐ ขีดน่ะ แฮ่ะๆๆ พูดเล่นเกี๊ยเจ้เหงียม เถ้า(ถ้า,ถ้าหากว่า)เป็นม่ะขามธัมม่ะดา (ธรรมดา) ก็โลง ๓๐ แต่ม่ะขามบ้าแป้งแบบนี่มันหายากก็เลยแพงกว่าหน่อย แช้นขายโลง ๖๐ เจ้เหงียมจ้ะเอาขี่โลอ้ะ

“บ้าแป้ง” (บางแห่งพูด “โม่แป้ง”) ศัพท์เสียงสำเนียงร่ะยองใช้กับมะขามที่แก่และสุกเต็มที่แต่ยังไม่ถึงกับงอม โดยมะขามที่ว่านั้นเนื้อต้องเต็มและแน่นฝัก เปลือกนอกต้องร่อน เวลาแกะเปลือกก็จะไม่ติดกับเนื้อมะขามด้านในครับ ถ้าไม่ใช่ลักษณะนี้ก็ไม่ใช่ “บ้าแป้ง” ซึ่งแต่ละต้นหรือแต่ละกิ่งจะมีมะขาม “บ้าแป้ง” ไม่กี่ฝักเท่านั้น ราคาถึงค่อนข้างแพง

จากสุพจน์ มัจฉา ลูกเพาะเหียน แมะเผือน มัจฉา คนบ้านพังราดไทย หมู่ ๔ ตำบลพังราด อำเภอแกลง จังหวัดร่ะยอง

แถม พกให้อีกนิดครับ คำร่ะยองดั้งเดิมของเราน่ะจะพูด "กี่" ว่า "ขี่" ครับ เช่น ขี่กิโล ขี่บาท ขี่คน ฯลฯ แต่เดี๋ยวนี้เด็กๆ รุ่นใหม่ส่วนหนึ่งจะพูด "กี่" เหมือนคำภาคกลาง ส่วนคนเฒ่าคนแก่ยังคงพูด "ขี่" กันอยู่

เนี่ยะ ในภาพนี่น่ะมีเด็กไม่รู่"ขี่คนต่อขี่คน" แต่มองปั๊บก็รู่เลยว่าเด็กคนไหนน่ารั่กกว่าเค้าเช่ด 5555 จริงๆ เกี๊ย