ศัพท์เสียงสำเนียงร่ะยองเพื่อพี่น้องไทย : ผะหวะ (๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๗)

เจ้ย้อก : เฮ่อ พี่ทิ่ดเจ้ก ปีนี่พังราดบ้านเรามันแล่ง(แล้ง)เหลือเกิน จ้ะปลูกอ้ะไร จ้ะทำอ้ะไรก็ไม่ได้ แล่วเราจ้ะทำไงกันดีน่ะพี่ทิ่ด
พี่ทิ่ดเจ้ก : เอางี่ดีกว่า พรุ่งนี่แช้นกะว่าจ้ะไปขอผะหวะสวนยางพี่ทิ่ดชัยซัก ๕-๖ ไร่ มันคงช่วยชีวิ่ตเราให้ดีขึ้นอีกหน่อย คนอย่างพี่ทิ่ดชัยน่ะเอาได้ (คนดี,คนใจดี,คนมีเมตตา) น่าจ้ะดีหนะแช้นว่า

“ผะหวะ” ศัพท์เสียงสำเนียงร่ะยองซึ่งบางแห่งพูด “ก้ะ-หวะ , พ่ะ-หวะ , หวะ” หมายถึงการแบ่ง,การปันส่วนระหว่างคนสองคนหรือสองกลุ่มตามที่ตกลงกันไว้โดยกรรมสิทธิ์ยังคงเป็นของเจ้าของอยู่ส่วนคนที่ขอแบ่งหรือปันส่วนนั้นได้สิ่งของหรือสิทธิ์ต่างๆ ตามจำนวนที่ตกลงกันไว้ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับการจ้างหรือรับจ้างโดยใช้แรงงานครับ เช่น การขอเลี้ยงวัวของเจ้าของโดยมีข้อตกลงว่าให้ลูกวัวที่ออกมาเป็นของคนที่มาขอเลี้ยง , การขอตัดหรือกรีดยางในสวนโดยมีข้อตกลงกันว่าให้คนตัดหรือกรีดได้ ๓๐% ส่วนอีก ๗๐% เป็นของเจ้าของสวน อย่างนี้เป็นต้น

จากสุพจน์ มัจฉา ลูกเพาะเหียน แมะเผือน มัจฉา คนบ้านพังราดไทย หมู่ ๔ ตำบลพังราด อำเภอแกลง จังหวัดร่ะยอง

คำร่ะยองยังมีอีกเบิกบาน(มากมาย)ที่จ้ะนำเสนอให้พี่น่องได้รั่บรู่กัน อย่าลืมเข้ามาอ่านกันหน่ะ เถ้า(ถ้า,ถ้าหาก)อ่านแล่วท่านจ้ะรั่ก “คำร่ะยอง" ก๊ะ "คนร่ะยอง” ไปโดยไม่รู่ตัว จริงๆ เกี๊ย ๕๕๕