ณ
เขียงเนื้อร้านป้าเมาะบ้านพังราดไทยบ่ายวันหนึ่ง...
เจ้จอง
: ป้าเมาะๆ แหม่ เนื่อ(เนื้อ)เขียงป้าเมาะนี่สดแลน่ากินเหลือเกิน ขายงา
(ขายยังไงล่ะ)
ป้าเมาะ
: เนื่อนี่ก็โลง(โลนึง) ๑๕๐ แต่เถ้า(ถ้า,ถ้าหาก)เป็นพะไล่จ้ะถูกหน่อย แช้นขายโลง ๑๒๐ แล่วเจ้จองอยากได้อ้ะรา(อะไรล่ะ)
เจ้จอง
: งั่นแช้นขอเป็นพะไล่ขึ่งโล(ครึ่งกิโล)ก็แล่วกัน กะว่าจ้ะเอาไปแกงใส่ม่ะเขือเม่ด(มะเขือพวง)ให้พี่ทิ่ดหงุ่นหน่อย
เค้าชอบ
"พะไล่" ศัพท์เสียงสำเนียงร่ะยองซึ่งออกเสียงเป็น "พ่ะ-ไล่"
หรือ "พ่ะ-ล่าย" ก็คือ "เครื่องในสัตว์"
ครับพี่น้องไม่ว่าจะเป็นงัว ควาย หมู เป็ด ไก่ก็ตาม
(คำคำนี้ที่ร่ะยองบางแห่งอาจพูดอย่างอื่นแต่ก็เป็นคำคำหนึ่งของคนร่ะยองเราครับ)
จากสุพจน์
มัจฉา ลูกเพาะเหียน แมะเผือน มัจฉา คนบ้านพังราดไทย หมู่ ๔ ตำบลพังราด
อำเภอแกลง จังหวั่ดร่ะยอง
เหมือนเดิมครับ
ตัวละครที่ผมนำมา"พู่ดร่ะยอง"วันนี้ทุกคนเป็นคนพังราดไทยบ้านเกิดผมทั้งหมดโดย"ป้าเมาะ"เป็นแมะของด๊อกเตอร์คนหนึ่งซึ่งเคยทำงานที่ธนาคารแห่งประเทศไทยในตำแหน่งสูงมากๆ
ซึ่งด๊อกเตอร์คนที่ว่านี้เป็นรุ่นพี่ผม
(ปัจจุบัน"ป้าเมาะ"เสียชีวิตแล้ว) ส่วน "พี่ทิ่ดหงุ่น" กับ
"เจ้จอง" สองคนผัวเมียเนี่ยะเป็นคนรุ่นราวคราวเดียวกันกับเพาะเหียน
แมะเผือน ตอนนี้ยังอยู่หรือเปล่าผมจะถามแมะเผือนดูอีกทีง(ทีหนึ่ง)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น