คิดว่าเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ คงจะนึกถึงภาพช่วงตัดชุดนักเรียนตอนเด็กๆ กันออก ผมว่านะแทบทุกคนซึ่งหนึ่งในนั้นรวมผมอยู่ด้วยเวลาไปตัดน่ะจะ “ตัดเผื่อโต” ด้วยกันทั้งนั้น ประเภทว่า ป.๑ ใส่ได้ถึง ป.๔ , ป.๕ ใส่ได้ถึง ป.๗ หรือ ม.ศ.๑ ใส่ได้ถึง ม.ศ.๓ นู่นเลย บางคนก็รับชุดมาจากพี่ๆ ที่จบไปแล้วซึ่งพี่ๆ ทุกคนจะใช้ชุดนักเรียนอย่างทะนุถนอมเพื่อเอาไว้ให้น้องๆ ใช้ต่อ ไม่เหมือนสมัยนี้ที่แทบจะของใครของมัน ไม่ค่อยมีเด็กคนไหนรับหรือเอาชุดของพี่ๆ มาใส่ อาจจะอายเขาหรืออะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน
จำได้ว่าหลังจากผมจบ ป.๗ แล้วก่อนเปิดเทอมชั้น ม.ศ.๑ ที่โรงเรียนแกลง "วิทยสถาวร" นั้นแมะเผือน มัจฉา พาผมไปตัดชุดนักเรียนให้ใหม่ที่ร้านแสงภูษา ตลาดสามย่าน (ไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้ร้านนี้ยังอยู่หรือเปล่า) ช่วงวัดตัวแมะบอกลุงแสงเจ้าของร้านว่า “เออนี่เหียแสง ช่วยตัดเผื่อโตด้วยหนะ ยังไงเถ้าเป็นไปได้เอาให้ถึงชั่น ม.ศ.๓ เลยจ้ะได้ปล่าว” ลุงแสงตอบว่า “ได้ฮิ่ ไม่ต้องห่วงเหาะ เด็กนั่กเรียนทุ่กคนที่มาตัดชุ่ดที่ร่านแช้นเนี่ยแช้นก็ตัดเผื่อโตให้เหมือนๆ กันหมดแหนะ ตัดครั่งเดียวแต่ใช่ได้หลายปี” ผล...วันนั้นผมได้ชุดนักเรียนตัวใหญ่ๆ ๒ ชุดใส่เรียนถึง ม.ศ.๓ เล้ย เย้ เอาได้ๆ
เอ้า พี่น่องบ้านเราคนไหนที่มีลูกกะลังเรียนหนังสือตอนนี่เวลาไปตัดชุดนั่กเรียนน่ะได้ “ตัดเผื่อโต” ให้ลูกๆ ไว่มั่งปล่าว ไหนบอกหน่อยฮิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น