บ่ายวันนี้หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จแล้วก็เข้าห้องทำงานเลยไม่ได้ไปไหนกับเขา ด้วยความขี้เกียจนั่้นแหละเป็นเหตุ อีกอย่างกลัวฟ้ากลัวฝนที่อาจจะตกลงมาตอนไหนก็ไม่รู้แหงนมองเมฆฝนบนฟ้าครึ้มดำคร่ำมาท้องฟ้าก็มืดมัวมนเหมือนเพลงไทยลูกทุ่งเก่าๆ สมัยที่ผมเป็นเด็กร้องไว้ไม่มีผิด (เพลงนี้ชื่อเพลงโธ่คนอย่างเรา เสียงร้องของระพิน ภูไท : คลิกฟังเพลงได้ที่นี่ครับ)เมฆงี้ดำทะมึนมาแต่ไกลเลยเทียว อีกอย่างตัวเราก็มีเพียงรถมอเตอร์ไซค์คันเก่าๆ 
ไปไหนได้ไม่ไกลแถมถ้ามีฝนตกมาคงไม่แคล้วได้เปียกปอนเป็นแน่เลยตัดสินใจอยู่มันซะที่โรงพักนี่แหละ แต่อยู่ไม่ได้อยู่เปล่าๆ ปลี้ๆ ปล่อยเวลาให้เสียไปโดยไร้ประโยชน์ดอกขอรับ ผมใช้เวลานั้นนั่นแหละนำ Facebook โรงพักที่เขียนไว้มาปรัึบปรุงเพิ่มเติมข้อมูลให้ดูดีอีกหน่อยพร้อมทำคำอธิบายให้เจ้าหน้าที่ผู้รับผิดชอบได้อ่านได้ศึกษาจะได้ทำได้คล่องๆ และเป็นแนวทางเดียวกัน
ทำได้เกือบเสร็จถึงเวลางานพอดี ช่วงบ่ายมีงานเรื่องเดียวแต่เป็นงานละเอียดอ่อนและต้องใช้ความรอบคอบมากเพราะเกี่ยวข้องกับสิทธิประโยชน์อัีนพึงมีพึงได้ของตำรวจชั้นประทวนนั่นคือการพิจารณารายชื่อผู้มีคุณสมบัติครบถ้วนตามหลักเกณฑ์การคัดเลือกเป็นนายตำรวจชั้นสัญญาบัตรที่ืผู้บังคับบัญชาสั่งการมาให้คณะกรรมการพิจารณาอย่างรอบคอบ ถ้วนถี่และเกิดความเป็นธรรมให้มากที่สุด ใช้เวลาราวชั่วโมงเศษก็เสร็จพร้อมเสนอไปยัง(กองบังคับการ)ตำรวจภูธรจังหวัดเชียงรายได้ทันตามกำหนด เรื่องนี้ผู้บังคัุบบัญชาแต่ละคนเหนื่ีอยครับ เหนื่อยกายน่ะไม่มีปัญหาแต่เหนื่อยใจนี่ซิ่ คนนั้นก็ดีไปอย่าง คนนี้ก็ดีไปแบบ จะพิจารณาให้ใครดีล่ะ ต้องว่ากันตามเนื้อผ้าครับ ไม่มีนอกไม่มีใน ไม่มีใครเป็นคนของใคร เด็กคนนั้นเด็กคนนี้ทั้งสิ้น ผมเองภาวนาในใจว่า โอมเพี้ยง ขอหื้อต๋ำหนวดของเฮา่ตี้ส่งจื้อไปมีสักคนสองคนได้ฮับพิจารณาคัดเลือกจากผู้บังคับบัญชาผู้มีอำนาจตัดสินใจ๋ในขั้นสุดท้ายหื้อได้เป็นนายตำรวจ "ติดดาวที่บ่ากลับมาให้ชม" กับเขาพ่องเต๊อะ เพี้ยง
เสร็จเรื่องการพิจารณาที่ว่านั้่นก็ไม่มีงานอะไรอีก ผมจึงให้เจ้าหน้าที่ที่ผมเล็งไว้ในใจว่าจะต้องรับผิดชอบ Facebook โรงพักทดลองเรื่องนี้ ซึ่งวันนี้ถูกผมเล็งอยู่ ๒ คน ๒ คนนี้มีพื้นฐานเรื่องคอมพิวเตอร์ค่อนข้างดีรวมทั้งใช้ Facebook เป็นมาก่อนแล้วด้วย คนแรกคือ ด.ต.ศธาวุธ เมฆิน เจ้าหน้าที่ธุรการงานชุมชนและมวลชนสัมพันธ์ อีกคนคือ ด.ต.ครรชิต ขันคำนันต๊ะ เจ้าหน้าที่เทคโนโลยีสารสนเทศ จึงให้ทั้งสองคนทดลองทำตามที่ผมบอก น่าชื่นใจครับ เพราะผมแทบไม่ต้ืองอธิืบายรายละเอียดในการทำเลยทั้งสองคนเขาทำเป็นและทำได้ดีซะด้วย สุดยอด ผมจึงทำเพียงแค่อธิบายความต้องการที่จะให้ทำว่าเป็นแบบไหน อย่างไรเท่านั้นเอง สบายเลยเรา จึงให้ตำรวจสองคนนี้เป็น Admin ของ Facebook โรงพักไปเลยในวันนี้
งานทุกอย่างเสร็จแล้วทำไงดีล่ะ เอ้อ มองไปทางฝั่งทิศตะวันออกซึ่งอยู่ตรงข้ามอาคารโรงพักชั่วคราวเห็นพี่น้องหลายคนกำลังทำงานที่จุดก่อสร้างอาคารโรงพักใหม่อยู่ ได้การล่ะ เข้าไปทักทายพูดคุยกับเขาดีกว่า ไม่ได้ทักมาตั้งหลายวันแล้ว ทุักคนนี่คุ้นกับผมมากเลยนะขอบอก ใช้เวลาไม่นานก็เป็นเพื่อนกันแล้วจึงเดินไปทักทายเพื่อนๆ ทันที พูดนั่นคุยนี่เรื่อยเปื่อยตามประสาคนจ้างปาก (กำเมือง) สอบถามสารทุกข์สุกดิบ ความทุกข์ความสบายอะไรทำนองนี้
ที่ลืมไม่ได้เลยคือภาพถ่ายครับ ทำอะไรยุคนี้ต้องฟ้องด้วยภาพ (ไม่ใช่สร้างภาพนะแต่มีภาพที่จะสร้าง) ก็เลยใช้กล้องมือถือคู่ใจนั่นแหละเก็บภาพวันนี้เป็นหลักฐานไว้หน่อย
อีก ๑๘ เดือนนับจากนี้ไป ณ จุดนี้จะเป็นโรงพักใหม่โอ่อ่าน่าทำงานโดยเป็นอาคาร ๓ ชั้นเหมือนโรงพักพานที่ผมอยู่ อดใจรอหน่อยนะพี่น้องตำรวจเวียงป่าเป้าที่รัก ตอนนี้ทนทำงานที่เก่าไปก่อน "คับที่อยู่ง่าย คับใจอยู่ยาก" 
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น