หอมอบอวน ไอดิน รวงยอดอ่อน
หมู่วิหค นกกา บินซอกซอน
เร่ตะลอน เที่ยวจับ ฝูงแมลง
กลางสระน้ำ ฝูงมัจฉา ว่ายเป็นหมู่
จับกันเป็น คู่คู่ ดำผาดแผลง
บนท้องฟ้า แสงแดด เริ่มอ่อนแรง
ทุกหนแห่ง ใกล้อาทิตย์ อัสดง
สายลมพัด โชยเย็น ต้องกายา
รวงข้าวกล้า โยกไปมา ช่างปลอดโปร่ง
เจ้าเขียดน้อย งูงับ กลืนกินลง
ร้องโหยหวน เสียงหลง จนขาดใจ
นี่แหละคือ ธรรมชาติ หลังบ้านฉัน
ช่างสุขสันต์ เสียจริง ยิ่งไฉน
แม้จะอยู่ แห่งหน ตำบลใด
ไม่สุขใจ เท่าบ้าน ที่พะเยา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น