ความทรงจำครั้งยังเยาว์ : เปลือกมะพร้าวไล่ยุง

คืนนี้ยุงค่อนข้างเยอะออกสักนิด มุ้งลวดก็ไม่มี ยากันยุงก็ด้วย มุ้งสี่หูที่กางนอนก็เป็นรูโหว่หลายจุด ยุงงี้บินเข้าๆ ออกๆ กันว่อน บินไม่บินเปล่าบางตัวมาเกาะมากัดเรา เจ้าตัวใหญ่ๆ น่ะไม่ค่อยเท่าไร ใหญ่แต่ตัวแต่พิษสงแทบไม่มีก็แค่ทำให้ราคาญเท่านั้น แต่เจ้าตัวเล็กนี่ซิ่ร้ายกาจนักไม่รู้โกรธเคืองเรามาแต่ชาติปางไหน แหม่ เล่นพุ่งตัวลงมากัดเนื้อแขนเราเหมือนกามิกาเซ่ของญี่ปุ่นช่วงสงครามโลกครั้งที่สองยังไงยังงั้นทำเอาสะดุ้งโหยงเจ็บแปลบแสบถึงทรวงเลยทีเดียว

มุ้งลวดไม่มี ยากันยุงไม่มี มุ้งก็เป็นรูโหว่แบบนี้ไม่ใช่ปัญหา เรามีภูมิปัญญาที่สั่งสมถ่ายทอดกันมาแต่โบราณกาลก่อน "เปลือกมะพร้าว" ครับ เปลือกมะพร้าวข้างบ้านที่เก็บไว้หลังจากเอาเนื้อไปขูดทำกับข้าว ทำอาหาร ส่วนกะลาเด็กๆ เอามาเล่นขี่ม้าส่งเมืองกันนั่นแหละ จึงเดินลงไปใต้ถุนบ้านแล้วหยิบมาราวสี่ซ้าห้าเปลือกเลือกเอาชนิดที่ไม่แห้งมากนักเสร็จแล้วเอามากองไว้ใต้ถุนบ้านพร้อมจุดไฟเพื่อให้ได้ควัน

ควันไฟจากเปลือกมะพร้าวที่จุดลอยละล่องขึ้นบนบ้านผ่านกระดานไม้ที่เป็นร่องโหว่ กลิ่มหอมชื่นใจไม่ระคายเคืองลูกตา ประการสำคัญเจ้ายุงทั้งร้ายไม่ร้ายพากันบินหนีออกไปจากที่นั้นโดยไม่มากวนอีก

คืนนี้เราคงหลับสบายพร้อมพ่อแม่พี่น้องโดยไม่มีเจ้ายุงมายุ่งหัวใจอย่างแน่นอน
.......
ด.ช.สุพจน์ มัจฉา
"ความทรงจำ ณ บ้านพังราดไทย ตำบลพังราด อำเภอแกลง จังหวัดร่ะยอง"
๗ เมษายน ๒๕๐๙