หลาน : แหม่ สงสัยลุงอู๊ดนี่ถ้าจะเมาเรียกหนังสือเป็น “หัว” มันมีซะที่หนา (ไหนล่ะ) หนังสือน่ะเขาต้องเรียก “เล่ม” เกี๊ยลุงอู๊ด ฮิๆๆๆๆ
จำได้ว่าตอนที่ผมไปเยี่ยมแมะเผือน มัจฉาที่บ้านพังราดไทยช่วงสงกรานต์ปีนี้น่ะผมพูดกับหลานผมซึ่งก็เป็นคนบ้านพังราดนั่นแหละแบบนี้โดยเรียกหนังสือว่า “หัว” หลานๆ ผมงี้หัวเร่าะกันเอิ้กอ้ากเลย เท่านั้นยังไม่พอนะ แหม่ ยังมาหาว่าลุงอู๊ดเมาซะอีก แต่ก็อย่างว่าแหละเนาะจะไปโทษหลานๆ ไมได้หรอกของพรรค์นี้เพราะเด็กสมัยนี้เขาไม่เคยได้ยิน เกิดมาเขาก็เรียกหนังสือว่า “เล่ม” กันแล้ว
“หัว” ซึ่งเป็นลักษณะนามที่ใช้กับหนังสือ,สมุดนี่คนบ้านเราเคยพูดเคยใช้กันมาแต่ก่อนเก่าแต่เดี๋ยวนี้แทบจะไม่มีใครพูดกันแล้ว จะมีก็แต่เพียงคนเฒ่าคนแก่รุ่นพ่อแม่,ปู่ย่า,พ่อแก่แม่คุณเท่านั้นซึ่งผมคิดว่าหลังจากคนรุ่นนี้สิ้นบุญไปคำว่าหนังสือ,สมุดกี่ “หัว” ก็คงจะสูญไปหายไปตามท่านเหล่านั้นด้วย แหม่ น่าเสียดายเหลือเกิน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น