ศัพท์เสียงสำเนียงร่ะยองเพื่อพี่น้องไทย : กะแจหู,ดิน (๑๙ ตุลาคม ๒๕๕๘)

พ่อแก่ : แหม่ไอ้เด็กพวกนี่ จ้ะเล่นจ้ะทำอ้ะไรเอาให้มันเบาๆ กันหน่อยฮิ่ “กะแจหู” ไป ไปเล่นกันที่ดินนู่นไป

การละเล่นของเด็กไทยบ้านเราสมัยก่อนนู้นส่วนใหญ่ก็จะเป็นการเล่นที่สืบทอด กันมาแต่ก่อนเก่านั่นแหละครับ ใครที่เกิดหรือทันใช้ชีวิตช่วงเด็กๆ ตอนนั้นคงจะคุ้นเคยกันดี อย่างเช่น “รีรีข้าวสาร” , “หมากเก็บ” , “ตีไก่” (ซึ่งใช้หญ้าที่มีปลายลักษณะคล้ายๆ กับหัวไก่มาตีกัน)

การเล่นน่ะต้องเล่นเป็นหมู่เป็นกลุ่มถึงจะสนุกได้รสชาติ ยิ่งถ้าเป็นช่วงโรงเรียนปิดหรือเป็นวันหยุดด้วยแล้วเด็กๆ มักไม่ค่อยได้ทำอะไรกันจึงพากันไปเล่นเสียมากกว่าซึ่งก็ดีไปอย่างที่พ่อแม่ ไม่ต้องกังวลว่าลูกของตัวเองจะไปเที่ยวไปเตร่ที่ไหนเพราะเขาจะอยู่กันเป็น กลุ่มๆ ในหมู่บ้านนั่นแหละ

เด็กน่ะก็รู้ๆ กันอยู่ว่าเวลาเล่นหรือทำอะไรที่สนุกสนานแล้วจะต้องมีการหัวเราะต่อกระซิก พูดเย้าพูดหยอก พูดโม้กันเป็นธรรมดา บางครั้งพูดกันทีได้ยินไปสามบ้านแปดบ้านซึ่งจะตรงกันข้ามกับคนแก่รุ่นปู่ ย่า,พ่อแก่แม่คุณที่มักต้องการความสงบ ทีนี้เวลาเด็กๆ เล่นหรือพูดกันเสียงดังก็เกิดความรำคาญเพราะมัน “กะแจหู” ทำให้หงุดหงิดจึงมักบอกเด็กๆ ให้ไปเล่นเสียที่อื่นซึ่งห่างออกไปไม่ต้องมาเล่นกันบน “เรือน” (บ้าน) ซึ่งคำที่ผมมักได้ยินบ่อยๆ สมัยเป็นเด็กก็คือคนโตจะให้พวกเราไปเล่นที่ “ดิน” กันนั่นเอง

ศัพท์เสียงสำเนียงร่ะยองวันนี้มี ๒ คำครับพี่น้อง
“กะแจหู” หมายถึง “หนวกหู , รำคาญเสียงดังที่ได้ยิน”
“ดิน” หมายถึง “พื้นที่ที่ไม่ได้อยู่ในตัวบ้านซึ่งอยู่ติดดิน” เช่น ใต้ถุนบ้านหรือบริเวณใกล้เคียง

จากสุพจน์ มัจฉา ลูกเพาะเหียนแมะเผือนมัจฉา คนบ้านพังราดไทย หมู่ ๔ ตำบลพังราด อำเภอแกลง จังหวัดร่ะยอง