วันศุกร์ที่ 23 ตุลาคม พ.ศ. 2558

ลูกสาวกลับบ้าน (๒๓ ตุลาคม ๒๕๕๘)

ณ เวลา ๑๗.๓๑ น.....
นางสาวไทย : พ่อขา ลูกกำลังออกจากเชียงใหม่ จะถึงท่ารถพะเยาสองทุ่มครึ่ง พ่อไปรับด้วยนะคะ
พ่อขา : จ้า ไม่ต้องห่วง พ่อจะไปคอยที่ท่ารถตอนนี้เลย

นางสาวไทยจะถึงท่ารถพะเยาราว ๒ ทุ่มครึ่งแต่ ณ เพลา ๑๘.๑๐ น.ใครบางคนมาคอยที่ท่ารถแล้วจ้า
แหม สุดยอดคุณพ่อแห่งศตวรรษเลย ว่าไหม ๕๕๕

เหตุเกิดที่ท่ารถพะเยาเพลา ๑๘.๒๐ น.....

น้องคนนั้น : สวัสดีพี่พจน์ พี่พจน์มาทำอะไรที่นี่หรือครับพี่
พี่พจน์ : พี่มารอรับลูกสาวน่ะ จะถึงราวสองทุ่มครึ่ง แล้วน้องล่ะ
น้องฯ : ผมมารอส่งลูกสาวผมกลับกรุงเทพ รถจะออกวันพรุ่งนี้เวลาแปดโมงเช้า
......
เหอๆๆๆๆๆ หนักกว่าเราอีก ๕๕๕๕
เหตุเกิดที่ท่ารถพะเยา ณ เพลา ๑๙.๔๑ น.....
คนขายตั๋ว : ลุงๆ ลุงจะไปตางใดเจ๊า น้องหันลุงมาตั้งแต่ยังบ่มืดจนเดี๋ยวนี้มืดแล้วลุงก็ยังบ่ไปทางใด ถ้าลุงบ่มีค่ารถปิ๊กบ้าน กำเดียวน้องออกตั๋วฟรีหื้อก็ได้เจ๊า
ลุงๆ : มารอฮับลูกสาวน่ะน้อง จะถึงที่นี่ราว ๒ ทุ่มกึ่ง
คนขายตั๋ว : โฮะ จะใดลุงบ่มาคอยตั้งแต่ตะวา (เมื่อวาน) ล่ะเจ๊า มาช่วงแลงวันนี้น่ะมันจะไปทันก๊ะ เหอๆๆๆๆๆๆ
เวลา ๒๐.๓๓ น.
.......
เย้ นางสาวไทยมาถึงแล้ว
แหม่ สามชั่วโมงกว่าวันนี้น่ะคุ้มค่ากับการรอคอยจริงจริ๊ง ฮ่ะๆ

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น