คืนนี้ที่แม่จริม (๒๖ ตุลาคม ๒๕๕๘)

อยู่ที่นี่ แบบนี้ สามปีแล้ว
จะมีแวว ได้ย้าย หรือไม่หนอ
เมืองชายขอบ ไร้สีสัน นั้นยังพอ
แต่ห่างบ้าน ใจฝ่อ พอหมดแรง
อยู่ที่ไหน ก็ได้ เมืองไทยนี่
พูดน่ะดี พูดได้ แต่ทะแม่ง
ไม่มาอยู่ ไม่รู้ เหมือนดูแสดง
ใช่ตะแบง แต่พูดนั้น มันเรื่องจริง

คืนนี้ตั้งแต่เวลาทุ่มเศษๆ ผมมานั่งทำงานที่โรงพักแม่จริมตามปกติเหมือนเช่นเกือบทุกๆ คืนที่ผมอยู่ที่นี่เมื่อเกือบ ๓ ปีที่ผ่านมา อย่างที่บอกนั่นแหละครับที่นี่ไร้แสงสี สีสัน ไม่มีที่เที่ยวที่ไหนยามราตรีเหมือนบ้านอื่นเมืองอื่นเขาหรอก ตกค่ำมาพี่น้องก็เข้าบ้านเข้าช่องอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา พูดคุยกัน ดูทีวีกันพอได้เวลาก็หลับข้างนอกจึงเงียบเชียบโล่งโจ้งไร้ซึ่งผู้คนแต่ก็ดีที่ไม่มีเหตุเภทภัยอะไรมาวอแวพี่น้องอยู่อย่างสงบสุขตำรวจเราก็พลอยสบายไปด้วย

สำหรับเรื่องงานน่ะไม่มีอะไรหรอกครับ ไม่มาทำตอนนี้และรอไปดูตอนเช้ายังได้เลย ที่นี่งานที่โรงพักน้อยมากแทบจะไม่มีอะไรเลยก็ว่าได้ แต่ผมก็เอาเรื่องนั้นเรื่องนี้มาดูไปเรื่อยเปื่อยฆ่าเวลารอนอนหลับ ก็สนุกไปอีกแบบหนึ่ง

ไม่เหมือนตอนผมอยู่ อ.พาน จ.เจียงฮาย ที่นั่นกลางค่ำกลางคืนออกตรวจกับน้องๆ สนุกมากเพราะมีอะไรๆ ให้ตรวจได้เยอะแยะ

แต่ที่แม่จริมไม่รู้จะตรวจอะไรเหมือนกัน เหอๆๆๆๆ

อะไรกันนี่ทำไมวันนี้ถึงมีแต่เรื่องตบตีกันทั้งวัน เช้าตื่นขึ้นมาก็ตบตี สายๆ ก็ไม่เว้น บ่ายก็ตีกันอีก ช่วงเย็นก็มี ยิ่งช่วงค่ำแบบนี้ยิ่งไปกันใหญ่ตบตีกันอยู่นั่นแหละ เฮ้อ...ละครไทย ... ไปนอนดีกว่าเรา 

จึงเรียนมาเพื่อโปรดทราบ 
ขอแสดงความนับถือ

ภาพนี้คือ "น้ำครำ" ซึ่งศัพท์เสียงสำเนียงร่ะยองพูดว่า "ขี้ซำ" ครับพี่น้อง ดูดีๆ จะเห็นว่าใน "ขี้ซำ" น่ะมีคนตบตีกันด้วย เหอๆๆๆๆๆๆ