โรงพักเฮฮา ตอน : ฝากซองทำบุญงานศพ (๒๔ พฤษภาคม ๒๕๕๙)

"อั๊ยยะ อ้ายลุงดาบ หมู่เฮาหนีเร้ว" ป้าแก้วซึ่งนำทึมมากับป้าแต๋ว ป้าแมว และป้าแวว ๔ ขาไพ่เจ้าประจำที่ผมคุ้นเคยดีเพราะจับป้าๆ แกขึ้นโรงพักบ่อยๆ ร้องอุทานออกมาอย่างตกใจเหมือนโดนผีหลอกยามแรกเห็นผมที่โรงพัก
"แหม่ จะหนีผมไปไหนล่ะครับป้าๆ" ผมพูด

"มะ ม่ะ ม่ะ แม่นอ้ายลุงดาบอู๊ดแต๊ๆ ก่อ" ป้าแต๋วพูดมั่ง
"อ๊าว ก็ผมนั่นแหละ แหม ไม่ได้มาโรงพักห้าหกเดือนจำผมไม่ได้ซะแล้ว มีอะไรแปลกๆ ไปเหรอป้าๆ" ผมตอบ
"ก็ ก็..." คราวนี้ป้าแมวพูด "...พวกขาไพ่ที่อยู่ถัดพวกป้าๆ ไปอีกหมู่บ้านหนึ่งที่อ้ายลุงดาบเคยไปจับน่ะเขาพูดกันว่าอ้ายลุงดาบป่วยหนัก แล้วก็ตาย ตอนนี้ศพอยู่พะเยาน่ะเจ๊า"
"หมู่ป้าๆ เขาก็เลยเอาซองมาฝากต๋ำหนวดที่นี่เพื่อช่วยทำบุญน่ะ..." ตานี้ป้าแววพูด "...ช่ะ ช่ะ ใช่อ้ายลุงดาบแต๊ๆ หนา อืยยย"
"ขอบคุณนะครับป้าๆ..." ผมพูดพร้อมรอยยิ้มและมองหน้าป้าๆ ซึ่งตอนนี้ค่อยคลายอาการหวาดวิตกลงมาได้หน่อย "...ขอบคุณที่ช่วยต่ออายุให้ผม เดี๋ยวซองที่ให้มาร่วมงานศพเนี่ยผมขอเอาไปถวายสังฆทานทึ่วัดนะคร้าบบบ"

เสียงลือเสียงเล่าอ้างที่ว่าผมตายแล้วเนี่ยะไม่ใช่เฉพาะผมคนเดียวนะที่ได้ ยิน ภรรยาผมเธอก็ได้ยินโดยเล่าให้ผมฟังว่าเมื่อวานตอนไปซื้อของที่ตลาดมีใครก็ ไม่รู้แต่คงรู้ว่าเธอเป็นภรรยาผมถามว่า "เอ๊อะ แฟนพี่ตายแล้วก๋า"
พุทโธ ธัมโม สังโฆ