ก่อนบ่ายคลายเครียด (๑ ตุลาคม ๒๕๕๘)

"นายครับ...." ตำรวจคนนั้นซึ่งยืนห่างผมราวครึ่งเมตรพูดกับผมด้วยเสียงค่อนข้างดังจนตำรวจคนอื่นๆ ที่แม้จะอยู่ห่างออกไปเป็น ๒๐-๓๐ เมตรก็ได้ยินซึ่งเป็นเรื่องปกติธรรมดาของตำรวจที่นี่ที่มักจะพูดเสียงดังเวลาคุยกับผม "ผมว่าจะ..." แล้วก็พูดอะไรต่อไปอีกนิดหน่อย

"อ้ะ ขอบใจมากน้อง..." ผมตอบพร้อมรอยยิ้ม "...แต่พี่คงต้องขอตัวไปกินข้าวต้มที่แฟลตนะ อาหงอาหารที่น้องจะพาไปเลี้ยงมื้อกลางวันนี้น่ะเอาไว้ให้หายดีก่อนแล้วจะฉลองศรัทธาให้ ขอบใจมากนะไอ้น้อง"

"นายครับ..." น้องเขาพูดพร้อมเอาปากมาแนบหูผม "...ช่วงบ่ายนี้น่ะผมว่าจะขออนุญาตนายพาลูกไปหาหมอครับ ลูกผมไม่สบาย"