ทำเพิง กันหนาวกัน,ช่วงเหมันต์ ที่มาเยือน
เรื่องยุง ไม่ยุ่งใจ,ก่อกองไฟ ไว้เป็นเพื่อน
ควันไฟ จะไล่เตือน,เจ้ายุงร้าย ให้บินหนี
นอนคุย เพลินในเพิง,อย่างรื่นเริง กะน้องพี่
ผ้าห่ม ไม่ต้องมี,กระสอบข้าว เอามาแทน
ชีวิต ครั้งวันวาน,ช่างสุขสันต์ และสุขแสน
เปรียบไป คล้ายอยู่แดน,แห่งเมืองฟ้า สุขาวดี
สังคม รอบข้างมี,ความเปลี่ยนแปลง ไปจากเดิม
หลายคน ไม่เปลี่ยนตาม,ยังคงจำ สิ่งที่เริ่ม
ไม่ทำ ตัวเหิมเกริม,หรือโลดโผน โจนทะยาน
สิ่งนั้น มันแค่เปลือก,ใช่ต้องเลือก ทำตามนั่น
ไม่ใช่ สิ่งสำคัญ,ที่เห็นนั้น ภาพลวงตา
ไม่เคย ไปยึดติด,หรืออยากคิด จะหรูหรา
ใช่ใหญ่ จากไหนมา,ลูกแม่สา หลานตามี
เมื่อคือ ลูกแม่สา,จะฟู่ฟ่า ไปไยนี่
ส่วนคน ที่เขามี,เรื่องของเขา ช่างปะไร
แต่เรา คือตัวเรา,ทำแบบเรา ก็ทำได้
ของใคร ก็ของใคร,ยามเมื่อตาย เหลือไรฤา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น