ยศเท่ากันแต่ตีนมันคนละเบอร์ (๑๕ สิงหาคม ๒๕๕๘)

เมื่อตะกี๊เราไปส่งโทรเลขที่ไปรษณีย์พะเยา แต่น้องเจ้าหน้าที่เขาบอกว่าโทรเลขน่ะเขายกเลิกไปนานแล้วพี่ พี่ไปอยู่ที่ไหนมาก็เลยเปลี่ยนใจส่งเป็นจดหมายแทน ระหว่างรอตามบัตรคิวที่ได้มีผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเราเหมือนกับเคยเห็นหน้าที่ไหนซักแห่งเดินเข้ามาทัก

“คุณสุพจน์จำผมได้ไหม...” เขาพูด “...ตอนที่คุณสุพจน์จบใหม่ๆ แล้วอยู่ที่กองเมืองลำปางน่ะผมยศ ส.ต.อ. แต่ตอนนี้เรายศ พ.ต.ท.เท่ากันแล้วนะ”
“อ๋อเหรอ...” เราตอบ “...ยศเท่ากันแต่...ตีนมันคนละเบอร์นะไอ้น้อง จำไว้ ๕๕๕”
..........
แหม่ หยิ่งก๊ะใครไม่หยิ่งดันมาหยิ่งก๊ะเหียอู๊ดคนร่ะยอง เลยโดนซะ สะใจๆ เย้

ความหยิ่งยะโส และความโอหัง 
คิดว่าเด่นดัง มักพังได้ง่าย
ดูอย่างกอข้าว สมบูรณ์นั่นไง 
น้อมรวงลงไป แทบจะติดดิน
แต่กอข้าวลีบ ถีบรวงลอยฟ้า 
เหมือนเป็นเช่นข้า ใหญ่กว่าใครสิ้น
อันกอข้าวที่ โน้มรวงลงดิน 
ไม่เห็นจะสิ้น ราคาลงเลย