ช่วงเย็นวันหนึ่งออกไปซื้อกับข้าวที่ตลาด มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ซื้อกับข้าวร้านซึ่งเราสนิทดีมองหน้าเราบ๊อยบ่อยทำอดจะ(แอบ)ปลื้มไม่ได้ ก็อย่างว่าเนาะคนหน้าตาดีอย่างเราใครเห็นใครก็ชอบ(แอบ)มองเป็นธรรมดา บางครั้งเธอก็ยิ้มให้เราด้วย
หลังจากผู้หญิงคนนั้นซื้อกับข้าวเสร็จเธอก็เดินออกไปพร้อมมองเราและยิ้มให้อีกที เรายิ้มรับ
"น้องๆ..." เราถามแม่ค้าเจ้าของร้าน "...สาวคนที่เพิ่งออกไปเมื่อตะกี๊ใครน่ะ แหม เธอมองหน้าและยิ้มให้พี่ด้วย ว้าววว"
"อ๋อ..." เจ้าของร้านพูดยิ้มๆ "...อี่น้องคนนั้นเปิ้นอู้(พูด)และยิ้มกับน้องต่างหาก แบบว่าเปิ้นตาเขน่ะเจ๊า อิอิ"
เฮ้อ คงเป็นเวรเป็นกรรมของเราแต่ชาติปางก่อนอีกแน่ๆ ๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น