ความทรงจำครั้งเยาว์วัย : ตอน "เอากุ้งไปขายเป็นค่าขนม" (๑๑ ตุลาคม ๒๕๕๘)

คนบ้านเราสมัยก่อนนั้นเรื่องอาหารการกิน กับข้าวกับปลาน่ะไม่ต้องห่วงไม่ต้องกังวลกันหรอก เงินไม่มีก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะ “กับข้าวกับปลา” ที่ว่าน่ะอยู่ใกล้ๆ บ้านนั่นเอง ขอให้รู้จักทำมาหากินเหอะรับรองไม่มีอดตาย เรื่องข้าวก็หมดกังวลเพราะทุกครอบครัวดำนาปลูกข้าวกินกันทั้งนั้น ส่วนกับข้าวก็เยอะแยะไป หลังบ้าน หน้าบ้าน ในท้องทุ่งท้องนาถมเถถมถืด ยิ่งถ้าที่ไหนติดหนอง ติดคลอง ติดบึง ติดทะเลด้วยยิ่งสบายใหญ่เพราะกุ้งหอยปูปลามีเบิกบานเอากันไม่หวัดไม่ไหว จับมาถ้าเหลือกินยังเอาไปขายนำเงินมาใช้จ่ายในครอบครัวหรือให้ลูกเต้าไปเรียนหนังสือได้อย่างสบายๆ

ข้อเขียนชิ้นนี้ต้องขออภัยทุกท่านหน่อยนะครับที่เป็นเรื่องราวส่วนตัวของผมที่พบและประสบมาสมัยเป็นเด็กแต่ผมคิดว่าพี่น้องบ้านเราคงจะเคยพบเจอหรือสัมผัสสภาพเช่นนี้มาก่อนด้วยเช่นเดียวกัน หากพี่น้องท่านใดเคยสัมผัสเหตุการณ์ลักษณะนี้อย่าลืมเขียนหรือคอมเมนท์เข้ามากันมั่งนะครับ

วันนี้ตอนเช้าก่อนไปโรงเรียนเพาะเอากุ้งหลวงตัวใหญ่ขนาดข้อมือฉันที่เพาะดักลอบได้จากคลองหลังบ้านให้ฉัน ๕ ตัวโดยบอกว่าให้เอาไปขายที่บ้านลุงงามซึ่งเป็นพ่อค้าที่ตลาดเกาะลอยคนที่ฉันคุ้นเคยดีเพราะฉันทำแบบนี้มาบ่อยๆ ตั้งแต่เรียนอยู่ชั้น ป.๕ ที่โรงเรียนวัดเกาะลอย ตำบลพังราดซึ่งห่างจากบ้านฉันไปราว ๒ กิโลครึ่ง เพาะบอกว่ากุ้งนี้มันตัวใหญ่คงขายได้ตัวละบาทแน่ๆ ได้กะตังค์เท่าไรให้ฉันเก็บไว้เป็นค่าขนมเลย

เมื่อถึงร้านลุงงามฉันก็เอากุ้ง ๕ ตัวที่ว่าไปขายให้ลุงแก ลุงพูดว่า "เอ้อไอ้หนู กุ้งตัวขนาดนี่น่ะเถ้าเป็นคนอื่นลุงให้ราคาตัวล่ะบาทแต่ถ้าก๊ะไอ้หนูนี่ลุงสมเพด เดี๋ยวลุงคิ่ดราคาให้ตัวล่ะ ๕ สลึงหนะ" ตกลงวันนั้นฉันมีเงินไปโรงเรียนตั้ง ๖ บาทสลึงซึ่งสำหรับฉันแล้วมันมากเหลือเกิน

ขอบคุณมากหนะเพาะกะแมะที่อาบเหงื่อต่างน้ำ ทำทุกอย่างเพื่อฉันกับน้องๆ ให้ได้เรียนหนังสือโดยไม่เห็นกะเหน็ดกะเหนื่อย สำหรับเงินที่ขายกุ้งได้ ๖ บาทสลึงวันนี้ฉันจะแบ่งให้เพาะกะแมะ ๔ บาทเพื่อเอาไปให้น้องคนอื่นใช้ด้วย ส่วนฉันเงินที่เหลือ ๒ บาทสลึงก็พอเหลือแหล่แล้วสำหรับอาทิตย์นี้

ด.ช.สุพจน์ มัจฉา

ชั้น ป.๖ โรงเรียนวัดเกาะลอย (ฟอกประชานุเคราะห์) หมู่ ๓ ตำบลพังราด อำเภอแกลง จังหวัดระยอง
๑๒ พฤษภาคม ๒๕๑๕

ภาพประกอบนั้นเป็นคลองน้ำเค็มหลังบ้านแมะเผือน มัจฉา ที่ผมถ่ายทำไว้ช่วงเดือนเมษายนที่ผ่านมาครับ สภาพทั่วไปตอนนี้ยังสามารถหาปู กุ้ง หอยมากินมาขายได้แม้ว่าจะไม่มากเหมือนช่วงผมเป็นเด็กก็ตาม

"...แผ่นดินทอง ของไทยเนืองไปด้วยทรัพย์สิน ข้าวในนาปลาในหนองทองในดิน ใครรู้หากิน ไม่อดเอย"

ตอนหนึ่งในเพลง "แผ่นดินทอง" ของวงดนตรีสุนทราภรณ์