"เอ้อ ของโต๊ะอ้ายอู๊ดคนน่าฮัก ๒๓๖ บาทเจ๊า..." ละอ่อนเสิร์ฟร้านอาหารรุ่นคราวลูกคนนั้นพูด "...แหม ป๊ะหน้าอ้ายอู๊ดเมื่อใดก็ล้อหล่อ นุ้มหนุ่ม หนังก็บ่เหี่ยว หัวก็บ่ล้าน ผมก็ดกก็ดำเหมือนเดิมเน้อเจ๊า อิอิ"
"นี่คุณ..." เสียงหนึ่งที่ผมคุ้นเคยมากว่า ๒๕ ปีดังแทรกเข้ามาหลังจากเธอออกจากห้องน้ำ "...เอาสตางค์ใบร้อย ๒ ใบ,ใบซาว(ยี่สิบ) ๑ ใบแล้วก็เหรียญบาท ๑๖ เหรียญหื้อละอ่อน ขะใจ๋(เร็วๆ) ฉันจะรีบกลับบ้านไปดูเทนนิส
อ้ะ งานนี้ละอ่อนอดติ๊บเพราะอู้บ่ผ่อต๋าม้าต๋าเฮือ ๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น