คืนนี้ที่แม่จริม (๓๐ ตุลาคม ๒๕๕๗)

วันนี้เวลาประมาณสองทุ่มสิบนาทีผมเดินมาทำงานที่โรงพักแม่จริมเหมือนทุกๆ คืนที่ผ่านมาครับ คืนนี้อากาศค่อนข้างร้อน ไม่เหมือนกับคืนก่อนๆ ที่ออกจะหนาวๆ อยู่หน่อย ช่วงนี้เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้กับสภาพอากาศ เดี๋ยวหนาวเดี๋ยวร้อน เนี่ยะ ทำให้หลายๆ คนมีอาการจับไข้กันเลย ตอนบ่ายๆ นี้ผมก็เหมือนกัน อยู่ๆ ก็เหมือนกับจะเป็นไข้ขึ้นมาโดยไม่มีปี่ไม่ขลุ่ยต้องเอายาแก้ไข้ในตู้ยาสามัญประจำบ้าน(โรงพัก)ที่โรงพักเราซึ่งโรงพยาบาลตำรวจแจกจ่ายให้มากินแล้วพักผ่อนอีกครู่ใหญ่ๆ ถึงจะหาย พี่น้องก็เหมือนกันนะครับประมาทไม่ได้หรอกกับของพรรค์นี้

งานที่ทำคืนนี้ซึ่งเป็นชิ้นเป็นอันสักหน่อยมีอยู่ ๒ แฟ้มครับ แฟ้มละราวๆ ๔-๕ ส่วนใหญ่ไม่เร่งด่วน แต่เป็นงานที่เพิ่งเข้ามาช่วยเย็นนี้ซึ่งเมื่อเจ้าหน้าที่เขารับแล้วก็ประมวลมาเสนอผม ก็ใช้เวลาอ่านๆ คิดๆ วินิจวิเคราะห์รวมถึงรวบรวมเรื่องราวต่างๆ ที่เกี่ยวข้องก่อนจะเซ็นสั่งการอะไรลงไปราวๆ ครึ่งชั่วโมงเหมือนกัน งานต้องละเอียดครับจะทำอะไรลวกๆ ไม่ได้ ยิ่งเรามาทำหน้าที่รักษาการหัวหน้าหน่วยซึ่งก็คือหัวหน้าหน่วยงานนั่นแหละด้วยแล้วจะต้องเพิ่มความละเอียดถี่ถ้วนให้มากเพราะหากสั่งการผิดพลาดหรือดูไม่ละเอียดอาจจะเกิดความเสียหายได้ เสียหน้าน่ะไม่เท่าไรหรอก แต่เสียงานนี่ซิ่เรื่องใหญ่และเรื่องสำคัญเพราะฉะนั้นต้องละเอียดกันหน่อยแบบนี้แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกเพราะส่วนใหญ่งานต่างๆ จะคล้ายๆ กันนั่นเอง

นอกจากนี้แล้วก็เป็นเรื่องการตรวจความพร้อมและการปฏิบัติของเจ้าหน้าที่ที่ปฏิบัติหน้าที่ประจำโรงพักคืนนี้ซึ่งทุกคนอยู่ครบพร้อมปฏิบัติหน้าที่รวมถึงพูดคุยกับเจ้าหน้าที่สายตรวจเพื่อรับทราบแผนการตรวจและแนะนำเรื่องราวต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการตรวจให้เจ้าหน้าที่เขานำไปปฏิบัติด้วย

สำหรับเจ้าหน้าที่ที่ปฏิบัติหน้าที่เวรยามที่โรงพักประจำคืนนี้ประกอบด้วย
๑. ร.ต.ท.โกศล ปวงจันต๊ะ ปฏิบัติหน้าที่นายตำรวจเวรหัวหน้าสายตรวจพร้อมเจ้าหน้าที่ (ภาพด้านซ้าย)
๒. ด.ต.จักรพันธ์ พรมทะนา ปฏิบัติหน้าที่พนักงานวิทยุสื่อสาร
๓. ด.ต.ธัญพิสิทธิ์ พรมจันใจ ปฏิบัติหน้าที่สิบเวร
๔. ด.ต.วีระวัฒน์ กะแก้ว ปฏิบัติหน้าที่เจ้าหน้าที่ประจำวัน
ในส่วนของห้องควบคุมผู้ต้องหาคืนนี้เงียบเชียบเหมือนเดิมครับ ไม่มีผู้ต้องหาเลยสักคนซึ่งถือว่าดีและเป็นดัชนีวัดความสุขของพี่น้องประชาชนในพื้นที่ได้อีกอย่างหนึ่ง

สถานที่ ทำงาน เกือบทุกที่
ล้วนแต่มี ประตู เพื่อเปิดปิด
ตามกำหนด เวลา อย่างมิดชิด
และจะปิด ยามเมื่อหมด ราชการ
แต่โรงพัก ไร้ประตู ที่เปิดปิด
พร้อมต้อนรับ ดุจญาติมิตร กับทุกท่าน
ที่ติดต่อ หรือขอรับ บริการ
ไม่มีวัน เวลา จะปิดเอย

<< ภาพทั้งหมด >>

สามทุ่มกว่า อั๊ยยะ งานถึงหมด
แต่คนชื่อ สุพจน์ ไม่ทดท้อ
ทำไปเถิด นาที ไม่มีรอ
เสร็จแล้วก็ ทานกล้วย ดื่มกาแฟ

ช่วงต้นเดือนปลายเดือนทุกโรงพักนั้นหัวหน้าหน่วยจะเหนื่อยกับงานที่เข้า-ออกลักษณะนี้พอสมควรครับพี่น้อง เหนื่อยหน่อยแต่สนุกนะขอบอก